„Hard Voguing” Kacpra Szaleckiego w galerii Widna

Fotografie Kacpra Szaleckiego nawiązują do estetycznej hybrydy lat 90., rozciągającej się pomiędzy złachanym „Smells Like Teen Spirit” Nirvany a cukierkowym „Baby One More Time” Britney Spears. Ale przewrotna nostalgia to za mało, żeby w pełni określić ponad dwadzieścia analogowych zdjęć. Trzeba sięgnąć po brakujące słowo. Ninetieswave (lub najtiswave − jak kto woli) to słowo-wytrych, które doskonale wypełnia tę lukę. Szalecki staje się samozwańczym królem najtiswave’owej imprezy, a swoistą dystopię stylu pokazuje nie jako zdystansowany obserwator, ale absolutny insider. Lata 90. paradoksalnie są dla niego utopią, bo rodząc się w ich drugiej połowie, blichtr ortalionu i splendor lycry, doświadczyć może tylko poprzez ich powrót w tej nowej formie.

Kacper Szalecki, Hard Voguing, widok wystawy

Kacper Szalecki, Hard Voguing, widok wystawy

Kacper Szalecki, Hard Voguing, widok wystawy

Kacper Szalecki, Hard Voguing, widok wystawy

Kacper Szalecki, Hard Voguing, widok wystawy

Kacper Szalecki, Hard Voguing

Artysta fotografuje sam siebie, swoich znajomych, przaśne wnętrza i kiczowate miejskie krajobrazy, które publikował na blogu „Olimpa’s Diary”. Bohaterowie zdjęć prezentują lokalną klasykę i styl w wydaniu hard voguing. Odnajdziemy na zdjęciach Szaleckiego przegląd butów na koturnie, koszulkę Chanel ze złotym logo czy znajdujący się gdzieś w tle portret Donatelli Versace z domalowanym czerwonym okiem i czarnymi zębami. Jednak nie tylko high fashion przepuszcza artysta przez swojskość „made in Poland”, ale również − tak zwaną − sztukę wysoką. Pojawiające się na wielu zdjęciach półleżące postaci, ukazane w dziwacznych miejscach (od dmuchanego, gigantycznego łabędzia po przestrzeń muzeum z sąsiadującą rzeźbą Jeffa Koonsa), nawiązują do „Olimpii” Maneta i jej wersji z 1996 roku w wykonaniu Katarzyny Kozyry (co ciekawe, w tym samym roku przychodzi na świat Szalecki).

Kacper Szalecki, Hard Voguing

Kacper Szalecki, Hard Voguing

Kacper Szalecki, Hard Voguing

W Galerii Widna proponujemy przyjrzenie się fenomenowi najtiswave’u i fetyszyzowaniu zażywnej młodości, w całym jej braku doskonałości, ciuchach z lumpeksu i rozmazanym makijażu. Ale przede wszystkim będzie to powrót stylu, który każdy pojmuje trochę inaczej − „Load up on guns bring your friends” jak śpiewał Kurt, albo raczej jak chciała Britney − „My loneliness is killing me”.