Część zamiast całości Kariny Marusińskiej w BWA Wrocław

Najnowszy projekt Kariny Marusińskiej to próba zajrzenia do śmietnika, do gardła i dalej – do brzucha, jelit, a może nawet do wnętrza ziemi. Marusińska mówi nie tylko o tym, czego stara się pozbyć, ale także pragnie pokazać wszystko to, czego w pędzącej nadprodukcji nie jesteśmy w stanie skonsumować. Część zamiast całości to bardzo osobista wypowiedź, przedstawiona jednak w uniwersalny sposób.

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Starożytni mówcy wykorzystywali pars pro toto (część zamiast całości), by nazwę przedmiotów, zjawisk, konceptów, zastąpić ich fragmentem. Figura ta miała w sposób dobitny zwrócić uwagę na opisywane przez nich zagadnienie. Biblia uczy: kto ma ucho, niech słucha, choć wiemy, że, by usłyszeć , potrzebujemy więcej niż jednego organu. Baczne przyglądanie się fragmentom, pozwala odgadnąć stan całego organizmu.

Zachęcamy do zajrzenia w szczelinę, w czarną dziurę, w brud, od którego odwracamy oczy. Zapraszamy do spoglądania na wciąż zachodzące poza nami (i w nas) procesy i celebrację, tego, co po nich zostaje. Spójrzcie na struktury, artefakty, choroby przedmiotów, które mają ambicję opisania całego świata.

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Karina Marusińska, Część zamiast całości, widok wystawy

Brach-Czaina mówi: ci, którzy eksplorują obrzeża i wydobywającą się z nich materię, reprezentują niczego niebojące się społeczeństwo dostatku lub, wręcz przeciwnie, cywilizację skrajnie wyczerpaną, poszukującą nowych granic. Ceramika Marusińskiej jest bezużyteczna, nieapetyczna, celowo odpychająca. Przypomina to, czego w sekrecie chcielibyśmy się pozbyć, wydalić, od czego trzeba nam się uwolnić. Ale znamy to przecież wszyscy – ze zdjęć laboratoryjnych, z małych kamer wprowadzanych otworami do ciała człowieka, z mieszkań. Z jaskiń, korytarzy i sztolni. Z podróży do środka Ziemi.