„MOŻNA” w Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu

Interaktywna wystawa skierowana do odbiorców sztuki bez ograniczeń wiekowych, zarówno do dorosłych z bliskimi im dziećmi, jak i do dzieci z bliskimi im dorosłymi; dorosłych rozumianych bardzo szeroko, jako tych, którzy dopiero wkraczają w dorosłość, jak również tych zupełnie dojrzałych oraz dzieci, których wiek zaczynamy liczyć nie w latach, lecz w miesiącach życia!

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

Chcemy sprawdzać, testować, jak i czy MOŻNA zetknąć ze sztuką wszystkie pokolenia. Odchodząc już po raz kolejny od tradycyjnego paradygmatu wystawienniczego, zwracając się ku performatywności sztuki, otwierając na aktywność odbiorców, możliwość współdziałania z eksponatem, chcemy pokazać, w jaki sposób MOŻNA aktywnie wchodzić w dialog ze sztuką współczesną.

Podstawowym założeniem wystawy jest projektowanie doświadczenia – stworzenie przestrzeni, która będzie w pełni interaktywna z odbiorcą – MOŻNA ją nie tylko oglądać, ale także doznawać jej wszystkimi zmysłami. Punktem wyjściowym wystawy jest rekontekstualizacja – badanie, w jaki sposób to, co pierwotnie stworzone zostało w formie instalacji performatywnej bądź spektaklu dla niemowląt i/lub bardzo małych dzieci, może zafunkcjonować w nowym – dorosłym kontekście, jako przestrzeń otwarta na eksplorację osób w każdym wieku, bez specjalnego wskazania dziecięcego odbiorcy. Nowy kontekst wydobyty zostaje także przez generowanie nowych warunków ekspozycyjnych dla gotowych scenografii/obiektów/instalacji, stworzonych już wcześniej i funkcjonujących w obiegu teatralnym.

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

Wystawę "Défaitisme" Tomasz Mroza w Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu recenzuje Karolina Plinta

KUP!

Zależy nam na wielopłaszczyznowości wystawy – prezentacji zarówno elementów teatralnych, jak i samych narzędzi, które używane są do tworzenia tych zdarzeń performatywnych, oraz uruchomienie ich podczas warsztatów skierowanych zarówno do rodzin z dziećmi w różnym wieku, jak i do artystów i edukatorów. Pozwoli to z jednej strony na uczynienie procesu twórczego bardziej widzialnym, z drugiej – stanie się dobrym punktem wyjścia do dyskusji na temat obecności sztuki dla dziecka w szerokim kontekście sztuk wizualnych. MOŻNA?