„Modern Talking” Rafała Dominika i Maurycego Gomulickiego w PGS Sopot

Wystawa Modern Talking opiera się na premierowym w Polsce zestawieniu twórczości dwójki artystów – Maurycego Gomulickiego i Rafała Dominika, którzy do tej pory mają za sobą tylko jedną wspólną realizację w 2014 pt.: Razzle & Dazzle w WM Gallery w Amsterdamie. Na wystawę składają się prace powstałe w ciągu ostatniej dekady i część z nich pochodzi z projektów będących cały czas w procesie. Istotnym elementem prezentowanych prac jest intensywny kolor traktowany tyleż jako synonim witalności, podmiot zmysłowy, nośnik komunikatu erotycznego, co element dyskursu socjo-kulturowego. Artyści należą do dwóch odrębnych pokoleń lecz łączy ich m.in. zainteresowanie kulturą popularną będącej dla nich obu ważnym źródłem inspiracji i punktem odniesienia. Prezentowane przez nich prace znajdują się w pozycji polemicznej wobec obowiązujących norm definiujących tak zwany „dobry gust”.

Rafał Dominik, „Candy”

Maurycy Gomulicki, z serii „Nightflight to Venus”

Rafał Dominik, „Inteligent i nieinteligent porównują wielkości swoich dłoni”

Maurycy Gomulicki, z serii „Nightflight to Venus”

Rafał Dominik, „Gema-Tanzen”, 2019

Rafał Dominik, „Turbo”, 2018

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Rafał Dominik, Maurycy Gomulicki, „Modern Talking”, widok wystawy

Obaj artyści postrzegani są jako turbo-koloryści i chętnie wykorzystują w swoich realizacjach (również rzeźbiarskich) intensywny kolor, który traktują jako fundamentalny nośnik przekazu.

Prace Gomulickiego i Dominika pozostają w dialogu ze sobą. Artyści eksplorują podobne wątki z różnych perspektyw: Rafał skłania się wyraźnie ku neoprymityzmowi, wiele z jego przedstawień można określić jako turpistyczne, podczas gdy Maurycy ma obsesję na punkcie swoistej fetyszystycznej doskonałości kształtu, koloru i materii. Obaj są entuzjastami. Między innymi dlatego tak dobrze rezonują ze sobą. Zachwyt i fascynacja są dla nich czymś naturalnym, stanowią punkt wyjścia dla ich wspólnych projektów, które następnie mutują pod wpływem indywidualnej przewrotności charakterystycznej dla każdego z nich.