„Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”– taki napis widniał w Akademii J. Zamojskiego. Jaka jest polska szkoła – każdy widzi. Można usłyszeć rechot Gombrowicza zza grobu… Dlaczego? A no dlatego, że od jego czasów niewiele się zmieniło… Choć walczył z „pupą” i „gębą”, ze schematyzmem myślenia w stylu – Słowacki wielkim poetą był…. walczył z narzucaniem Formy, która rozpościera ramiona nad całokształtem szkolnictwa. Chciał, by uczniowie myśleli, odczuwali i oceniali. Czy mu się to udało? Nie! Oprócz tego, że był czas, iż jego dzieła trafiły na margines (indeks) jako niepotrzebne i deprawujące młodzież… i nie chodzi tu już o przeładowanie materiału, o to, że uczeń musi być geniuszem i z fizyki i chemii, matematykiem, czy humanistą. Nie chodzi o ważące tonę tornistry…. Chodzi o to, że często wylewamy dziecko z kąpielą – bo to, co ważne ginie. Gubi się w odmęcie całej tej wiedzy. Co dziś powinno być zadaniem szkoły? Nie tylko edukacja, ale budzenie wrażliwości i przeżywanie lektur, ocenianie, nauka życia. Uczeń podlega strumieniowi świadomości szkolnej… Jeśli chcemy mieć pokolenie ludzi wolnych od zahamowań, homofobii, jeśli chcemy wychować społeczeństwo demokratyczne, tolerancyjne, otwarte na wielokulturowość – to trzeba się zatrzymać, pomyśleć – kto będzie się opiekował na starość rodzicami, jakie będą relacje z przyjaciółmi, rodziną….
Karolina Wojtas bada współczesny system edukacyjny jak szalony antropolog. Jakość edukacji, jej adekwatność do współczesności i rywalizacyjność powinny stanowić jeden z najistotniejszych tematów debaty publicznej, w której często pojawia się zafałszowany obraz systemu edukacji jako zjawiska podlegającego ciągłej innowacji.
Rzeczywistość szkół i nauczania nosi w sobie wiele dziwactw, surrealnych zachowań i śladów absurdalnych eksperymentów, którym była poddawana na przestrzeni stuleci.
Szkoła u Karoliny Wojtas jest zjawiskiem pełnym niewytłumaczalnych kolektywnych rytuałów, pozornie nam znajomych, ponieważ wszyscy byliśmy poddawani podobnym w dzieciństwie. W pracach Wojtas ujawnia się ich absurdalność, opresyjność i traumatyczność.
Karolina Wojtas (ur. 1996) – jest fotografką, studiuje w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi oraz w czeskim Instytucie Twórczej Fotografii w Opavie. Żyje w kolorowym świecie eksperymentu i niekończącej się zabawy. Czerpie z dziecięcych fantazji i wspomnień. Inspiracją mogą stać się dla niej bałagan w ogrodzie dziadka albo wielka ślizgawka. Przez jej wystawy nie da się przemknąć, bywają zasypane brokatem albo balonami, ale można poczuć się w niej dzieckiem – pobawić się, porzucać i pobazgrać. Dwukrotna laureatka stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Pokazywała swoje prace między innymi na wystawach w Wiedniu, Bratysławie, Pekinie, Kopenhadze, czy Amsterdamie gdzie wygrała konkurs ING Unseen Talent Award 2019. W te wakacje otworzyła swoje własne muzeum w rodzinnej wsi na Podkarpaciu.
Stopka
| Artystka / Artysta | Karolina Wojtas |
| Wystawa | Abzgram |
| Miejsce | Instytut Fotografii Fort, Warszawa |
| Czas trwania | 1.10–29.11.2020 |
| Kuratorka / Kurator | Rafał Milach |
| Fotografie | Julia Pietrzak; dzięki uprzejmości Instytutu Fotografii Fort |
| Strona internetowa | instytutfotografiifort.org.pl |
| Indeks | Instytut Fotografii Fort Karolina Wojtas Rafał Milach |
