„osoba A patrzy ____________ osoba B kocha osobę A” Agnieszki Kucharskiej i Oli Zielińskiej w galerii SKALA

W jednej ze scen filmu Paris, Texas Wima Wendersa widzimy neon nad motelem przedstawiający cztery galopujące konie. Główny bohater mija go, przemierzając Teksas w poszukiwaniu swojej żony, która opuściła go bez słowa. Ten niewiele znaczący dla rozwoju akcji kadr uporczywie powraca podczas pracy nad wystawą. W filmie wkrótce potem Travis odnajduje Jane w prywatnej kabinie klubu ze striptizem, oddzieloną od niego weneckim lustrem. Rozmawiają, ale ona go nie widzi. Przed wygłoszeniem swojego monologu Travis odwraca się tyłem do szyby. To samo robi Jane, kiedy mu odpowiada. Rozmawiają teraz, ale mówią do siebie z przeszłości.

Mechanizm działania wspólnej wystawy Agnieszki Kucharskiej i Oli Zielińskiej to mechanizm powstawania opowieści. Opowieść powstaje, kiedy dwie osoby prowadzą dialog, a ktoś słucha. Dla obu artystek głównym nośnikiem opowieści jest obraz, a właściwie ciąg obrazów. Każda pracuje jednak z nimi w zupełnie inny sposób: Kucharska bada ich znaczenia, wytwarzając kolejne obrazy – odbicia i dalsze ciągi. Zielińską z kolei interesuje samo pojęcie – analizuje je, rozkładając na części nośniki obrazu, takie jak ekrany LCD.

Agnieszka Kucharska, Ola Zielińska „osoba A patrzy ____________ osoba B kocha osobę A”, widok wystawy

Agnieszka Kucharska, Ola Zielińska „osoba A patrzy ____________ osoba B kocha osobę A”, widok wystawy

Agnieszka Kucharska, Ola Zielińska „osoba A patrzy ____________ osoba B kocha osobę A”, widok wystawy

Agnieszka Kucharska, Ola Zielińska „osoba A patrzy ____________ osoba B kocha osobę A”, widok wystawy

Agnieszka Kucharska, Ola Zielińska „osoba A patrzy ____________ osoba B kocha osobę A”, widok wystawy

Agnieszka Kucharska, Ola Zielińska „osoba A patrzy ____________ osoba B kocha osobę A”, widok wystawy

Zielińska i Kucharska, tak jak ja, po raz pierwszy oglądały Paris, Texas na ekranach swoich laptopów, ściągnięty z torrentów. Protokół wymiany plików BitTorrent w uproszczeniu działa w ten sposób, że w czasie pobierania pliku (najczęściej wideo lub audio) użytkownik równocześnie wysyła jego fragmenty innym użytkownikom.

Powyższy schemat dobrze obrazuje to, w jaki sposób uczestniczymy w tej wystawie jako widzowie. Panoramiczny obraz nie daje się objąć jednym spojrzeniem, trzeba go oglądać po kawałku, jak sekwencję filmową. Świetlówki z ekranów LCD równocześnie oświetlają jego powierzchnię i nie pozwalają jej w całości dojrzeć. Obraz wyjściowy się zaciera – my oglądamy już zupełnie inny film.

Maja Demska