„MOŻNA” w Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu

Interaktywna wystawa skierowana do odbiorców sztuki bez ograniczeń wiekowych, zarówno do dorosłych z bliskimi im dziećmi, jak i do dzieci z bliskimi im dorosłymi; dorosłych rozumianych bardzo szeroko, jako tych, którzy dopiero wkraczają w dorosłość, jak również tych zupełnie dojrzałych oraz dzieci, których wiek zaczynamy liczyć nie w latach, lecz w miesiącach życia!

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

Chcemy sprawdzać, testować, jak i czy MOŻNA zetknąć ze sztuką wszystkie pokolenia. Odchodząc już po raz kolejny od tradycyjnego paradygmatu wystawienniczego, zwracając się ku performatywności sztuki, otwierając na aktywność odbiorców, możliwość współdziałania z eksponatem, chcemy pokazać, w jaki sposób MOŻNA aktywnie wchodzić w dialog ze sztuką współczesną.

Podstawowym założeniem wystawy jest projektowanie doświadczenia – stworzenie przestrzeni, która będzie w pełni interaktywna z odbiorcą – MOŻNA ją nie tylko oglądać, ale także doznawać jej wszystkimi zmysłami. Punktem wyjściowym wystawy jest rekontekstualizacja – badanie, w jaki sposób to, co pierwotnie stworzone zostało w formie instalacji performatywnej bądź spektaklu dla niemowląt i/lub bardzo małych dzieci, może zafunkcjonować w nowym – dorosłym kontekście, jako przestrzeń otwarta na eksplorację osób w każdym wieku, bez specjalnego wskazania dziecięcego odbiorcy. Nowy kontekst wydobyty zostaje także przez generowanie nowych warunków ekspozycyjnych dla gotowych scenografii/obiektów/instalacji, stworzonych już wcześniej i funkcjonujących w obiegu teatralnym.

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

„MOŻNA”, widok wystawy

W sklepie

Wystawę „Défaitisme” Tomasz Mroza w Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu recenzuje Karolina Plinta

Zależy nam na wielopłaszczyznowości wystawy – prezentacji zarówno elementów teatralnych, jak i samych narzędzi, które używane są do tworzenia tych zdarzeń performatywnych, oraz uruchomienie ich podczas warsztatów skierowanych zarówno do rodzin z dziećmi w różnym wieku, jak i do artystów i edukatorów. Pozwoli to z jednej strony na uczynienie procesu twórczego bardziej widzialnym, z drugiej – stanie się dobrym punktem wyjścia do dyskusji na temat obecności sztuki dla dziecka w szerokim kontekście sztuk wizualnych. MOŻNA?