„Gęsia skórka” w Galerii Promocyjnej

Trzecia nad ranem. Mgliste, lepkie przebudzenie. Moment, w którym nakładają się na siebie warstwy czasu i przestrzeni. To, co się wydarzyło, miesza się z niewydarzonym. O czym wtedy śnisz? Co wywołuje na ramionach gęsią skórkę? Czy w dorosłym życiu nadal są to wypatrzone w filmach istoty lub historie ze szkolnych legend? Obiekty strachu zbliżyły się do nas. Weszły w nasze praktyczne obawy o codzienność. Czyż nie byłoby cudownie, gdyby strachy nawiedzające nas dzisiaj miały nadal twarz sympatycznego wilkołaka z młodzieżowego serialu? Odległego, fikcyjnego, przerysowanego, dalekiego od ludzkiego odbicia?

Widok wystawy „Gęsia skórka”, w głębi: Agata Włodarczyk, Kawai yokai, 21 x 30 cm, kredki na papierze, biała glina, 2022, na pierwszym planie: Kacper Tomaszewski, Pieski, instalacja, 50 x 50 x 120 cm, plastik, drewno, klej, 2022, fot. Adam Gut

Kacper Tomaszewski, Pieski, instalacja, 50 x 50 x 120 cm, plastik, drewno, klej, 2022, detal, fot. Adam Gut

Hanna Went, W mojej koronie, 2 x 4 m, instalacja, firanka, kordonek, haft, 2022, detal, fot. Adam Gut

Niestety to z czym mierzymy się w dorosłym życiu rzadko pozwala poczuć tę dziwną, cierpką przyjemność odczuwania strachu w kontrolowany sposób. Nie da się zamknąć jej w ramach czasu fikcyjnego. Horrory klasy B cieszą się niegasnącą popularnością, ponieważ przywołują wspomnienie zabawy w wywoływanie duchów wraz z uczuciem odkrywania nieznanego, czerpania przyjemności z dreszczu zaciekawienia nienazwanym. Dziś, kiedy nieustannie szukamy słów by nazwać swoją złożoną rzeczywistość, niewiadoma oznacza często prekarność, a niespodzianka nie jest wliczona w kalkulacje stabilności. Tęsknimy więc za kiczowatym strachem. Chciałybyśmy niewinnie czytać kolejne creepypasty – krótkie, fikcyjne historie powstałe po to, by wywołać strach u czytelniczek przebywających w ciepłych i bezpiecznych warunkach. Jeść strach z tubki jak słodycze z kuchni świata. Dawkować kolejne nastoletnie opowieści przekazywane z ust do ust, sączyć odcinki serialu “Czy boisz się ciemności” lub “Gęsiej skórki”, po latach zamknięte w szkatułce dzieciństwa.

Widok wystawy „Gęsia skórka”, od lewej: Katarzyna Sporn, Istota, 90 x 120 cm, olej na płótnie, 2022, Weronika Zalewska, One of too many opaque handshakes, wideo, 2022, fot. Adam Gut

Agata Włodarczyk, Kawai yokai, 21 x 30 cm, kredki na papierze, biała glina, 2022, fot. Adam Gut

Prace prezentowane na wystawie obrazują zmiany w relacji ze strachem, jak i eksplorują samą estetykę strachu – nieoczywistość, marginalność, fantazję. Badają, jakie potencjały może ukrywać przestrzeń strachu i różnorodne mroczne narracje. Na co może przygotować nas wytworzenie poczucia strachu? Czy może być ono osobistą konfrontacją, spotkaniem nieznanego, innego, podświadomego? Opowieścią o szczelinach naszej psychologii, o istotach nieludzkich, o etycznych dylematach? Najciemniejszym humorem, tym dotykającym adekwatnych dla współczesności metafor? Artystki i artyści analizują, gdzie przebiega cienka granica pomiędzy tym, co straszne a tym, co śmieszne, tym co przyjemne, a tym, co jest niespodziewanie bolesne.

Istotny punkt odniesienia stanowi również przestrzeń Staromiejskiego Domu Kultury, która przywołuje echa bliżej nieokreślonej przeszłości. Dawne przedmioty rzucają demoniczne cienie dając poczucie przebywania w miejscu akcji jednego z epizodów „Gęsiej skórki”.

Widok wystawy „Gęsia skórka”, od lewej: Aleksandra Nowicka, Oda do Dzieciństwa V, 130 x 180 cm, olej na płótnie, 2022, Weronika Minias, Ciało nieludzkie, 150×100 cm, plastik, emalia olejna, 2022, fot. Adam Gut

Kamila Falęcka i Marcelina Gorczyńska, Gęsia skórka 1, 70 x 50 cm, fotografia, druk soczewkowy, 2022, fot. Adam Gut

Aleksandra Nowicka, Oda do Dzieciństwa V, 130 x 180 cm, olej na płótnie, 2022, fot. Adam Gut

Wystawa studentek i studentów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych tworzących międzywydziałowe Koło Naukowe “Uncanny Valley” pod opieką Aleksandry Liput.