„Dziary” Maurycego Gomulickiego w Zachęcie

Wśród wielu ról, w jakie wciela się Maurycy Gomulicki w swojej praktyce artystycznej, szczególnie owocna jest rola antropologa kultury popularnej. Tak jak w przypadku projektu Dziary poświęconego dokumentacji tatuaży przynależących przede wszystkim do tzw. kultury gitów. Od 2007 roku Gomulicki, penetrując bazary ze starzyzną, parki i inne miejskie obrzeża, wykonał kilka tysięcy zdjęć utrwalających ten zanikający fenomen i rejestrujących często prymitywną, ale szczerą „ikonografię” wyobrażeń egzotyki, raju, przyjemności, tęsknot przejawianych w brutalnych warunkach (więzienie, wojsko, hufce pracy, domy poprawcze).

Maurycy Gomulicki, „DZIARY, Pan Mirek”, Warszawa, 2012

Maurycy Gomulicki, „DZIARY, Pan Kazik”, Gdańsk, 2011

Maurycy Gomulicki, „DZIARY, Pan Jan”, Kraków, 2010

Maurycy Gomulicki, „DZIARY, Pan Stasiek”, Warszawa, 2011

Osobiste, dalekie od akademickiego podejście do tematu pozwala artyście przenieść ten materiał w przestrzeń sztuki. Z zebranych fotografii emanuje wizualna moc, siła pierwotnej ekspresji. Jest to inna opowieść o rysunku, ujawniająca całe bogactwo treści klasycznego terminu disegno, oznaczającego nie tylko rysunek, szkic, ale także wzór, plan, zamysł, wyobrażenie tego, „co ma się zdarzyć”.

Maurycy Gomulicki, „Dziary”, widok wystawy

Maurycy Gomulicki, „Dziary”, widok wystawy

Maurycy Gomulicki, „Dziary”, widok wystawy

Maurycy Gomulicki, „Dziary”, widok wystawy

Maurycy Gomulicki, „Dziary”, widok wystawy

Maurycy Gomulicki, „Dziary”, widok wystawy

W sklepie

Wystawę „Róża jest różą” w BWA Tarnów recenzuje Piotr Kosiewski

Projekt Dziary jest bardzo istotnym kontrapunktem w twórczości Gomulickiego. To rodzaj rewersu dla propagowanej przez niego „kultury rozkoszy” — pociąga przez swój radykalizm i nasycenie skrajnymi deklaracjami. Wystawa pomyślana została jako precyzyjna konstrukcja zbudowana z wyselekcjonowanego materiału fotograficznego podzielonego na wątki tematyczne i zestawionego z rysunkami naściennymi. Opiera się na kontrastach i napięciach, jakie niesie ze sobą materiał wizualny i sposób zaaranżowania ekspozycji: od kwestii dotyczącej samej sztuki tatuażu — egalitarny, współczesny tatuaż zagubił ten dawny autentyzm, przez perfekcyjnie skomponowane obrazy fotograficzne i ich brutalną tematykę, gdzie liryzm miesza się z wulgarnością, a fascynacja z odrazą, aż po sentymentalne wyobrażenia egzotyki z ich surowością wykonania. Wszystkie te zestawienia i opozycje tworzą mocną obrazową opowieść o tym „ostatnim dostępnym nam Lascaux”.