„Życie ludzi” w CSW Kronika

Już w starożytnej Grecji kolonie pszczół uważane były za odpowiednik politycznej wspólnoty w przyrodzie – idealnego naturalnego ustroju, w którym owady symbolizowały obywatelską cnotę i oddanie zbiorowemu dobru. Wraz z rozwojem entomologii w czasach nowożytnych, uczeni, uświadamiając sobie złożoność światów owadzich, zaczęli stopniowo stawiać mrowisko, ul czy termitierę jako przeciwstawny przykład harmonijnego, utopijnego systemu organizacji, który można nie tylko podziwiać, ale wręcz naśladować. W pierwszej połowie dwudziestego wieku zaczęły pojawiać się z kolei negatywne odniesienia systemu funkcjonującego w świecie owadzim do reżimów politycznych, autorytaryzmu czy totalitaryzmu.

Dorota Hadrian, „Oratorium”, fot. Julia Pałkowska

Franciszek Orłowski, „Historia dokręcania śruby”, fot. Julia Pałkowska

Hubert Czerepok, „To skandal by Polak nie miał odwagi cywilnej by uderzyć bezbronnego człowieka”, fot. Julia Pałkowska

Jaśmina Wójcik, „Ucieczka z ula. Bunt robotnic”, fot. Julia Pałkowska

Julita Wójcik, „Blok Mściwoja 4-6”, fot. Julia Pałkowska

Karolina Żyniewicz, „Ad Mortem Defaecatam – Unnecessary Life”, fot. Julia Pałkowska

Kijewski-Kocur, „Miliard jeden”, fot. Julia Pałkowska

Łukasz Surowiec, „Wymieranie”, fot. Agata Cukierska

Łukasz Trzciński, „Gorset (u-strój)”, fot. Julia Pałkowska

Maciej Cholewa, „Dusza jej mrowiska”, fot. Julia Pałkowska

Małgorzata Mirga-Tas, „Akie Sam (Tu jesteśmy)”, fot. Julia Pałkowska

Małgorzata Szandała, „Święto wiosny”, fot. Julia Pałkowska

Michał Smandek, ‚Duch ula”, fot. Julia Pałkowska

Piotr Bujak, „Mrowisko”, fot. Julia Pałkowska

Projekt Życie ludzi stanowi opowieść o człowieku i jego kulturze z perspektywy badacza ludzkiej cywilizacji, niczym z programów przyrodniczych czy publikacji naukowych. Narracja wystawy skupia się na wybranych aspektach ludzkiej egzystencji i koresponduje z wydaną na początku XX wieku trylogią Maurycego Maeterlincka: Życie pszczół, Życie termitów i Życie mrówek, w której belgijski noblista, pod pozorem wywodu entomologicznego, przyjmuje strategię paraboliczną, traktując świat owadów jako metaforę świata ludzkiego. Idąc tym tropem, wystawa Życie ludzi celowo i przesadnie antropomorfizuje świat przyrody, aby zanalizować poszczególne grupy owadów społecznych. Poszukiwanie punktów wspólnych i krytyczna analiza mechanizmów występujących w świecie natury w odniesieniu do funkcjonowania człowieka w grupie, stawia finalne pytanie o miejsce jednostki w społeczeństwie.