„Zlot fanów szczerości politycznej” w ms44 w Świnoujściu

Wystawa pięciu artystek prezentująca malarstwo Klaudii Prabuckiej, Aleksandry Bek, Aleksandry Stankiewicz, rzeźby Wiktorii Walendzik i płaskorzeźby Justyny Kramarz jest oczywistym zapisem osobistych doświadczeń każdej z nich. Prace, choć pozornie zabawne i pociągające, służą jednak krytyce kultury masowej, która współcześnie wchłonęła zarówno sztukę, jak i religię. Ta artystyczna ideowa definicja nieszczerości kulturowej współczesnego świata jest jednocześnie kpiną z poprawności politycznej, ale także przewrotnym odświeżeniem języka feminizmu. Artystycznie przedstawiona „nieznośna lekkość wszystkiego”, prowokuje urokiem formalnego kontrapostu, opisując jednak i uwypuklając postać opisywanego przez artystki świata. Świata, coraz skuteczniej uwodzonego przez społeczny i polityczny radykalizm, będący patriotyzmem wykorzenionych z coraz bardziej płynnej ponowoczesności.

To intrygująca wystawa, nieznośnie lekka w swojej malarskiej i rzeźbiarskiej świeżości formy, będącej w części pochodną akademickiej formuły edukacyjnej szczecińskiej Akademii Sztuki. I jednocześnie dotkliwie szczera w dojrzałej już, jednostkowej, autorskiej, analizie współczesności.

„Zlot fanów szczerości politycznej”, widok wystawy, fot. Katarzyna Nadworna

„Zlot fanów szczerości politycznej”, widok wystawy, fot. Katarzyna Nadworna

„Zlot fanów szczerości politycznej”, widok wystawy, fot. Katarzyna Nadworna

„Zlot fanów szczerości politycznej”, widok wystawy, fot. Katarzyna Nadworna

Prace Klaudii Prabuckiej wykraczają poza łatwą estetykę socjologicznego komentarza, i jeśli dotykają rzeczywistości w sposób znamienny, to poprzez narrację właściwą sztuce, czyli pełnokrwistemu malarstwu.

Wyrosłe z tradycji Nowej figuracji i Neoekspresjonizmu, prace malarskie Prabuckiej, skłaniają do nawiązania relacji z rzeźbą autorstwa Walendzik, której praca, w części pochodna ideom pop-artu, Niki de Saint-Phalle ale i Art Brut, wyrażona jest w figuratywnym rozedrganiu właściwym Neue Wilde, unosząc cały jej bagaż brutalizacji formy. Barwny obiekt Kramarz, będący synergią malarstwa i rzeźby, bliższy jest lekkiemu formalizmowi pop-artu, używając ironii i humoru jako sposobu na komentowanie (w tym przypadku) neoliberalnej myśli ekonomicznej. Z kolei ekspresjonistyczne prace malarskie Aleksandry Bek i skłaniające się do realistycznego koloryzmu płótna Stankiewicz, w swoim rozedrganiu i rozmyciu formy (zwłaszcza Bek), mogą być zrozumiane jako przestroga przed iluzją współczesności i zarazem jako dramat biologii, wyrażony malarskim gestem, nierzadko wyrażającym bezradność wobec biologicznego determinizmu.

„Zlot fanów szczerości politycznej”, widok wystawy, fot. Katarzyna Nadworna

„Zlot fanów szczerości politycznej”, widok wystawy, fot. Katarzyna Nadworna

„Zlot fanów szczerości politycznej”, widok wystawy, fot. Katarzyna Nadworna

Tytuł sierpniowej wystawy jest cytatem z obrazu Klaudii Prabuckiej: „Zlot fanów szczerości politycznej”, wskazującym na kruchość, pozorność społecznego rytuału, nie umiejącego już utrzymywać formy coraz bardziej niestabilnego, płynnego świata. Interesujące prace artystek Aleksandry Bek, Justyny Kramarz, Klaudii Prabuckiej, Aleksandry Stankiewicz, Wiktorii Walendzik, które pokazujemy na letniej wystawie, pomimo że mogą być kroniką zapowiedzianej śmierci współczesnego świata, bo taką rolę pełni sztuka sublimując rzeczywistość. To podtrzymują prymat podstawowej cechy sztuki, katharsis, nad potrzebą artykulacji politycznych przekonań. Nie zapominając przy tym o artystycznym rzemiośle.