„Zinaxin i Dolacin” Magdaleny Abakanowicz w Parku Rzeźby na Bródnie

Grupa rzeźb z 2005 roku Zinaxin i Dolacin łączy klasyczny dla Abakanowicz wątek uproszczonej, pozbawionej cech indywidualnych ludzkiej sylwety z elementami zaczerpniętymi z innych rzeźb, w których artystka poszukiwała wyrazu plastycznego dla oddania nierozerwalnej relacji człowieka z naturą. Dynamiczny związek form ludzkich i zwierzęcych w Zinaxin i Dolacin wskazuje zarówno na dramatyczną niemożność pogodzenia obu elementów, jak również brak możliwości ich rozłączenia. Praca Abakanowicz, która tymczasowo stanęła w Parku Rzeźby na Bródnie, wpisuje się więc w aktualne dyskusje zmierzające do przeformułowania sposobów myślenia o relacji człowieka ze światem przyrody.

Trudno mi dojechać na Bródno Weneckie Biennale na Bródnie recenzuje Karolina Plinta CZYTAJ!

Zinaxin i Dolacin – masywne postaci o ludzkich korpusach kroczące we wspólnym kierunku – są przykładem wypowiedzi na uniwersalne pytania o indywidualność w tłumie, jednostkę w masie innych jednostek. Wchodzą one w interesujący dialog z pracami m.in. Pawła Althamera i Romana Stańczaka, które także eksponowane są w Parku Rzeźby. Odkryciu korespondencji między dziełami sztuki z Parku, zestawianiu form eksperymentalnych i klasycznych poświęcony był spacer po Parku Rzeźby, który poprowadziła dyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej Joanna Mytkowska.

Magdalena Abakanowicz, „Zinaxin i Dolacin”, fot. Sici Cecylia

Magdalena Abakanowicz, „Zinaxin i Dolacin”, fot. Sici Cecylia

Magdalena Abakanowicz, „Zinaxin i Dolacin”, fot. Sici Cecylia

Magdalena Abakanowicz, „Zinaxin i Dolacin”, fot. Sici Cecylia

Magdalena Abakanowicz, „Zinaxin i Dolacin”, fot. Sici Cecylia

Magdalena Abakanowicz, „Zinaxin i Dolacin”, fot. Sici Cecylia

Czasowa ekspozycja prac Magdaleny Abakanowicz w Parku Rzeźby jest elementem obchodów przypadającej w 2020 roku 90. rocznicy urodzin artystki.