„Ziemia niczyja” Magdaleny Łazarczyk w Galerii Labirynt

Ziemia niczyja to charakterystyczna strefa „pomiędzy”, której nikt nie nadzoruje. To dystans mogący łączyć i dzielić. Ziemia niczyja – jako przestrzeń, w której pojawić się może wszystko albo nic, jako obszar „pomiędzy aktem a efektem” – stała się inspiracją dla Magdaleny Łazarczyk. Częścią wystawy i niejako jej punktem wyjścia jest tekst Mateusza Marczewskiego, który stanowi swoistą mapę interpretacji pracy artystki: „(…) kto lub co ją zamieszkuje – rozważania narratora krążą wokół nieodgadnionej przestrzeni pomiędzy »myślą a jej owocem« – (…) nie potrafiłem, nawet w wyobraźni uczynić jej pustą. Poruszyła mnie ta myśl – o istnieniu tej pomijanej przestrzeni. Być może za sprawą utworu, którego słuchaliśmy – kolejnych warstw budujących misterną arabeskę, przyszedł mi na myśl lęk przed czymś tak nieoczywistym jak pustka”.

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”, widok wystawy, fot. Łukasz Sosiński

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”, widok wystawy, fot. Łukasz Sosiński

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”, widok wystawy, fot. Łukasz Sosiński

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”, widok wystawy, fot. Łukasz Sosiński

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

Magdalena Łazarczyk „Ziemia niczyja”, widok wystawy, fot. Łukasz Sosiński

Magdalena Łazarczyk (ur. 1985 w Białymstoku) ukończyła studia licencjackie na Wydziale Komunikacji Multimedialnej poznańskiego Uniwersytetu Artystycznego na kierunku Sztuka Rejestracji Obrazu. W 2015 roku obroniła dyplom magisterski na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, zrealizowany w Pracowni Działań Przestrzennych prof. Mirosława Bałki. W swoich realizacjach używa różnorodnych mediów, takich jak wideo, fotografia, instalacja czy performans, który tworzy w duecie z Zuzą Golińską. Wspólnie z Łukaszem Sosińskim prowadzi ROD – Realny Obszar Działań – artist-run-space na terenie Rodzinnych Ogródków Działkowych w Warszawie. Jest finalistką konkursu Artystyczna Podróż Hestii (2014) oraz Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko 7 (2013). Laureatka Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia w twórczości artystycznej (2015). Jej praca dyplomowa została nagrodzona na wystawie Coming Out 2015 za najciekawszą realizację w dziedzinie sztuki nowych mediów oraz otrzymała główną nagrodę w konkursie (NIE)OBECNOŚĆ organizowanym przez Stowarzyszenie Artmagedon we współpracy z Galerią Labirynt w Lublinie (2016). Magdalena Łazarczyk brała udział w wielu wystawach zbiorowych, m.in: Niewidzialna Ściana, Galeria Arsenał w Białymstoku (2017), Hosted Simply, Wiedeń (2016); The Sense of the Body, FISAD 2015 (1. Festival Internazionale delle Scuole d’Arte e Design), Turyn; Gęsia skórka, Dom Słowa Polskiego, Warszawa (2015); TEST/EXPOSURE, Wro Media Art Biennale, Wrocław (2015); Myths. Students/Artists/Teachers, Fondazione Pastificio Cerere, Rzym (2014); Lekcja, Miejsce Projektów Zachęty, Warszawa (2014); Akomodacja, Muzeum Sztuki Współczesnej, Mińsk (2014); Nie ma ziewania #1, #2, #3, #4, Teatr Nowy, Warszawa (2014). Mieszka i pracuje w Warszawie.