„Widmo” w BWA w Katowicach

Karina Marusińska, Ogryzki, obiekty, porcelana, złoto, 2008

Wystawa jest zapisem fantomowych bólów miasta, dokumentacją białych plam w jego architektonicznej tkance. U jej podstaw leży seans spirytystyczny przeprowadzany na nieistniejących budynkach, pomnikach i placach, które artyści ożywiają w swoich pracach. Niektórzy z nich wybrali drogę rekonstrukcji, śledząc historie wybranego obiektu. Inni, rozkoszując się niepotwierdzonymi informacjami, rezygnowali z przesadnego trzymania się dat i faktów. Odbywali sentymentalne pielgrzymki do pustych miejsc, niezobowiązująco przepytywali dawnych właścicieli, muzealników i konserwatorów. Każdy wybierał właściwą dla siebie metodę, tworząc — poprzez sieć anegdot i powiązań — prywatną mapę miejsca. Celem nie było przygotowanie nostalgicznego, muzealnego przewodnika po niewidzialnym mieście, ale pobudzenie dyskusji nad kształtem przestrzeni Katowic, poddawanej obecnie silnej transformacji.

Małgorzata Markiewicz, Czarna kolumna, obiekt, filc techniczny, 2016

Od lewej: Szymon Szewczyk, bez tytułu, kolaż, 2014-2015; Małgorzata Markiewicz, Przenośny oznaczacz miejsca, obiekt, aksamit, gąbka, 2016

Alicja Bielawska, Gdy znikną detale, zostanie falowanie przestrzeni (fragment), instalacja, stal, tkanina, rysunki, fragmenty posadzki z Pałacu Ślubów, 2016, dzięki uprzejmości Muzeum Śląskiego

Poszczególne realizacje zebrane w ramach wystawy są dokumentacją kilkumiesięcznego procesu lunatykowania w przestrzeni miasta — zombie, które pod wypolerowanymi powierzchniami odsłania resztki po swojej dawnej, na wpół obumarłej, na wpół żywej tkance. Natkniecie się tu między innymi na pachnące fotografie zanurzone w parafinie, destrukty z wyburzonych modernistycznych budynków, instalacje dźwiękowe powodujące drżenia, formy usypane z gliniastej ziemi, rzeźby — szkielety, zdziczałe soundtracki z zapomnianych dansingów, aksamitne makiety i filcowe kolumny, kolaże i obiekty rytualne. Alicja Bielawska, Bownik, Jeannette Ehlers, Karolina Freino, Tomasz Koszewnik, Karina Marusińska, Małgorzata Markiewicz, Anna Orłowska, Szymon Szewczyk, Mikołaj Szpaczyński na różne sposoby odprawiają rytuały żałoby, łącząc ciało z przestrzenią. Wydobywają na światło dzienne odnalezione resztki i rwące się historie. Jak w klasycznym horrorze, to co zapomniane, wymazane i wyparte, powraca, żeby niepokoić współczesnych.

Małgorzata Markiewicz, Przenośny oznaczacz miejsca, obiekt, aksamit, gąbka, 2016

Tomasz Koszewnik, Sen nad rzeką, instalacja dźwiękowa, rysunek, fotografia, 2016

Anna Orłowska, Labirynt z żywopłotu, fotografia, 2016

Karina Marusińsk, Powidok (fragment), video, obiekt, 2016

Szymon Szewczyk, Maski, z serii „To, co znane, odkrywa się na końcu świata”, gips, 2012-2014

Alicja Bielawska, Gdy znikną detale, zostanie falowanie przestrzeni, instalacja, stal, tkanina, rysunki, fragmenty posadzki z Pałacu Ślubów, 2016, dzięki uprzejmości Muzeum Śląskiego