„Wake, wake up holiday” Wery Bet w Zonie Sztuki Aktualnej

Co właściwie się wydarza kiedy konsumujemy zdjęcia cudzych posiłków na kolejnych instagramowych profilach? Czy jest to może estetyczna aprobata kompozycji kształtów i kolorów reprezentująca czyjś smak i gust zbliżony do naszego, czy może bezpośrednie utożsamianie się z procesem konsumpcji substancji organicznych, które staną się za chwilę częścią organizmu podmiotu wykonującego fotografię? Kogoś, kto umieszcza obiektyw tuż nad potrawą, prawie jakby zaglądał do swoich wnętrzności. Co wyobrażamy sobie, co wówczas czujemy? Smak potrawy, czy też siebie będącego potrawą? Czy myślimy wtedy o przemianie materii? Czy kiedy żujemy figę, podświadomie wyczuwamy w miąższu ciało osy będącej częścią tego owocu? Co miała na myśli Clarice Lispector, kiedy opisywała moment zjednoczenia swojej bohaterki G.H. z karaluchem napotkanym w szafie? Co wyznacza granice naszej percepcji?

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

Wera Bet, „Wake, wake up holiday”, widok wystawy

W sklepie

O dwóch wystawach Mateusza Choróbskiego: „Opętało mnie słońce i miałem ochotę się śmiać” w Galerii Arsenał oraz „Niebieski ptak” w Zonie Sztuki Aktualnej pisze Karolina Plinta

Wera Bet (ur. w Bydgoszczy, 1987) studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku oraz Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Brała udział w grupowych wystawach m.in. w Miejscu Projektów Zachęty w Warszawie, Galerii Silverado w Poznaniu, Galerii Arsenał w Poznaniu, Galerii DNA w Berlinie. Ma na swoim koncie kilka wystaw indywidualnych (Galeria Assembly w Poznaniu, Centrum Kultury Zamek w Poznaniu). Fundamentem jej praktyki artystycznej jest analizowanie językowego wizualnego, dekonstruowanie go, a następnie użycie tego języka przeciw jemu samemu. Podobnie jaką funkcję odgrywa żart/dowcip. Poczucie humoru jest jej podstawowym narzędziem pracy: „niekiedy czuję się jak żartowniś czy błazen”. Intensywność w swoich pracach porównuje z piosenką o miłości. Wyobrażając sobie, że malarz Franis Bacon spotkał piosenkarkę ̨ country Dolly Parton: „Do I ever cross your mind?”. Dziwna absurdalność. Brzydkie piękno.