„Waiting Room” Zosi Promińskiej w Instytucie Fotografii Fort

Bohaterowie Promińskiej czekają na swoją szansę. Wprawdzie mają podpisany kontrakt z agencją, ale od wybiegu i pracy z wiodącymi i najbardziej wymagającymi projektantami dzieli ich kilka lat.

Świat mody, co nie dziwi od czasu powstania kampanii #MeToo, poważnie traktuje wdrażanie standardów ochrony modelek, w tym szczególnie nieletnich. Jak na przykład prawo coraz dalej przesuwające dolną granicę wieku zatrudnionych podczas Tygodnia Mody modeli. Agencje wciąż jednak wyławiają bardzo młode twarze i ciała, jeszcze na etapie ich najintensywniejszego rozwoju, w momencie, gdy te podlegają najszybszym zmianom proporcji. Zosia Promińska, po ponad 15 latach w zawodzie modelki postanowiła stanąć po drugiej stronie obiektywu i uczynić z niego narzędzie analizy nadzwyczajnego pod wieloma względami zjawiska.

Znakiem rozpoznawczym cyklu jest swoisty surrealizm. Ujęcia zbudowane są na kontraście dwóch poziomów rzeczywistości. Projekty Gosi Baczyńskiej czy Macieja Zienia wyglądają w tych ujęciach nierealnie, lecz jeszcze bardziej nierealne są uchwycone w obiektywie fotografki scenerie prywatnych pokojów jej bohaterów.

OLA, z cyklu „Waiting Room”, 2018-2019, fot. Zosia Promińska

DAGA, z cyklu „Waiting Room”, 2018-2019, fot. Zosia Promińska

JULKA, z cyklu „Waiting Room”, 2018-2019, fot. Zosia Promińska

OLIWIA, z cyklu „Waiting Room”, 2018-2019, fot. Zosia Promińska

NALA, z cyklu „Waiting Room”, 2018-2019, fot. Zosia Promińska

SOFIA, z cyklu „Waiting Room”, 2018-2019, fot. Zosia Promińska

Zosia Promińska, „Waiting Room”, widok wystawy, fot. Filip Klimaszewski

Zosia Promińska, „Waiting Room”, widok wystawy, fot. Filip Klimaszewski

Zosia Promińska, „Waiting Room”, widok wystawy, fot. Filip Klimaszewski

Zosia Promińska, „Waiting Room”, widok wystawy, fot. Filip Klimaszewski

Zosia Promińska, „Waiting Room”, widok wystawy, fot. Filip Klimaszewski

Zosia Promińska, „Waiting Room”, widok wystawy, fot. Filip Klimaszewski

To przestrzenie wypełnione atrybutami kojarzącymi się ze snem. We wnętrzach dominują łóżka, większe lub mniejsze, często z rozrzuconą jeszcze pościelą. Scenerii dopełniają tu i ówdzie dziecinne rysunki, upchnięte pod łóżkami, lub na górnych półkach zabawki, ogromne pluszowe maskotki, symbole ukochanych klubów sportowych, czy zdjęcia ulubionych zwierząt. Promińska inscenizuje swoje kadry organicznie, płynnie łączy elementy zastane i dodane, posługując się znalezioną w tych dziecięcych pokojach składnią zabawy. Wszystko może zgodnie z nią bezkarnie transformować w coś innego. Decydująca jest skala projektu, na który złożyło się ponad 100 sesji. Jak w Zapisie socjologicznym Zofii Rydet setki zdjęć zmieniają to, co osobiste, indywidualne, w rozległy fresk.

Anna Mituś