„Tylko zepsute zegary pokazują dokładny czas” w Gdańskiej Galerii Miejskiej

Słowo CZAS występuje w wyszukiwarce internetowej prawie 20 miliardów razy. O wiele więcej niż miłość, zdrowie, życie, śmierć, pieniądze. Nie mówiąc już o słowach: gender, wolność, klimat i demokracja. Te są na szarym końcu. Czas jest wszechobecny, a więc niedostrzegalny, jak powietrze. Niemniej to, co najbardziej wszystkim doskwiera to jego przemijanie.

Ciekawe, że fizyka, która potrafi zdefiniować niemal każde zjawisko nie radzi sobie z opisem upływu czasu, ani też nie jest w stanie określić pojęcia TERAZ. Nawet sam Einstein przyznał, że „Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość to jedynie złudzenie, aczkolwiek uporczywie nam się narzucające.”

Stanisław Dróżdż, „Czasoprzestrzennie / OD DO”, 2009

„Tylko zepsute zegary pokazują dokładny czas”, widok wystawy

Izabela Chamczyk, „Faza fali”, 2014

„Tylko zepsute zegary pokazują dokładny czas”, widok wystawy

Ryszard Grzyb, „Zdania napowietrzne”, 2019

Katarzyna Żelaska, „Magdalenka Prousta”, 2016

Stanisław Dróżdż, „Klepsydra”, 2008

Jagoda Przybylak, „Portrety Dziewuszek”, 1975; Tomasz Kulka, „Wrzesień 1978 Czerwiec 2011”, 2019

Agata Kleczkowska, „Bez tytułu”, 2019

„Tylko zepsute zegary pokazują dokładny czas”, widok wystawy

„Tylko zepsute zegary pokazują dokładny czas”, widok wystawy

Anna Barlik, „Siedem Dobrych Lat”, 2019

Paweł Kowalewski, „Tragiczna nieprzezroczystość konieczności”, 1989

Tomasz Ciecierski, Bez Tytułu, 2004

Współczesna sztuka mocno akcentuje swoją więź ze społeczeństwem, środowiskiem naturalnym, problemami klimatycznymi. Być może dlatego wśród natłoku ideowo zaangażowanych w gorące problemy wydarzeń artystycznych łatwo pomija się kwestie podstawowe. Grzegorz Sztabiński nazwał to zjawisko „współczesną alergią sztuki na ponadczasowość”. Czyżby więc sztuka nie uwzględniała tego, co najbardziej nas wszystkich angażuje? Wręcz przeciwnie. Sztuka jest przepełniona czasem. Czas ją determinuje, jest jej pożywką, esencją przemian i rozwoju. Co więcej, wiele z codziennych wątków społeczno-politycznych można swobodnie zilustrować alegorią czasu.

Każdy z nas odbiera czas indywidualnie, ale gdyby chcieć wprowadzić jakąś systematykę, to można by zamknąć go w trzech starożytnych pojęciach – Chronos, to czas wiecznie odmierzany, Kairos, to chwila, czas schwytany, zatrzymany i Aion, czas zamknięty, zapętlony, trwanie. Do tego dochodzi jeszcze pamięć, bo czymże innym jest sztuka, jak nie zapamiętywaniem.

Wystawa z okazji dziesięciolecia Gdańskiej Galerii Miejskiej.