Alina Szapocznikow w PGS Sopot

Alina Szapocznikow, „Figura alegoryczna”, 1953, Długi Targ 36, Gdansk. fot. A. Zgirska

Obserwując Rysunek Aliny Szapocznikow z 1960 roku ze zbiorów Krzysztofa M. Bednarskiego, konfrontujemy się z subtelną przestrzenią kwitnienia, prószenia, pylenia, pulsowania; jest coś z kształtów kwiatów lilii i irysa jednocześnie. Odśrodkowe prószenie, wydaje się zapowiadać jej mnogie formy świetlne drugiej połowy lat 60. XX wieku, komunikując tyleż sensualne wzrastanie, co krótkowieczność, ulotną atrakcyjność motylich skrzydeł w migotliwym balecie przebogatych form. Odnosi się też do jej prac minionych, rozedrganych, jak Maria Magdalena (1957), Bellissima, Róża, Małża – i na nowo ku przyszłym, jak Krużlowa (1969) bądź niemal transparentne karty Zielnika, gromadzące odciski ciała jej i syna Piotra (1972).

Alina Szapocznikow, „Duet”, 1960, Muzeum Okręgowe Toruń. fot. A. Zgirska

Alina Szapocznikow, „Zwarta”, 1968, Zachęta. fot. A. Zgirska

„Poza tym pracuję wciąż i zaczynam w kółko niszczyć, co zrobię, bo nie mogę dojść do ładu z tym czego chcę. Prawie jak Giacometti, którego śmierć była dla nas prawdziwym osobistym przeżyciem” – pisała. Tytuł niniejszej wystawy „… apokryfy, imponderabilia – Alina Szapocznikow”, jak i powołana przestrzeń eksponowania, jest próbą „wywołania duchów” szamotaniny uczuć, które towarzyszyły artystce przez całe życie.

Alina Szapocznikow, fragment „Rysunku”, 1960, wł. K.M. Bednarski. fot. A. Zgirska

Alina Szapocznikow, fragment „Rysunku”, 1960, wł. K.M. Bednarski. fot. A. Zgirska

W 1949 roku Szapocznikow wyznała: „Niekiedy zdaje mi się, że to życie nierealne. I nierealne właśnie dlatego, że cielesne. Tak jakby w człowieku było tylko mięso i organy. Więc jak to możliwe, że jestem ja i Ty?”

Alina Szapocznikow, „Piotr” z cyklu „Zielnik”, 1972, MNK. fot. A. Zgirska

Alina Szapocznikow, „Kobieta z łyżką”, 1966, MNK. fot. A. Zgirska