„Stepowa dusza” Natalii Bażowskiej w Rodriguez Gallery

Natalia Bażowska, Bez tytułu, 2015

Punktem wyjścia pierwszej wystawy Natalii Bażowskiej w Rodriguez Gallery jest tytułowa stepowa dusza. Artystka stworzyła ten termin, aby zdefiniować instynkt, wewnętrzną siłę, która skłania do nieustannej wędrówki, poznawania i zdobywania nowych, nieznanych terenów, nie tylko w podróży, ale przez całe życie.

Stepowa dusza, widok wystawy

Stepowa dusza, widok wystawy

Wystawa zaaranżowana została jako swoista opowieść, która stopniowo pozwala widzowi zagłębić się w intymny świat artystki. Jednocześnie, podążając za nią, odkrywamy różnorodne, przeplatające się ze sobą wątki, do których podjęcia skłaniają poszczególne dzieła.

Mikroświaty, skomponowane w słojach i ułożone na półkach niczym w muzeum historii naturalnej, to znaleziska przywiezione przez artystkę z jej licznych wędrówek. Funkcjonują tu nie tylko, jako świadectwo podróży i kontaktu z naturą, ale przede wszystkim, jako istota rodzących się w człowieku wspomnień. Pochodzące z konkretnych miejsc organiczne „skarby”, zostały ze sobą zmieszane i ułożone w estetyczne kompozycje, zyskując całkowicie nową jakość. Tak jak w naszym umyśle zaciera się obraz konkretnego miejsca i tworzy się nowy „świat”, tak i tutaj powstaje „świat”, którego ważnymi składnikami są pamięć i doświadczenie, a który staje się bardziej realny i namacalny od rzeczywistego miejsca/zdarzenia.

Natalia Bażowska, Mikroświat 12

Analityczne i nieco badawcze podejście twórcze artystki, które odczytać można w Mikroświatach, harmonijnie łączy się z bardziej intuicyjnym przeżywaniem natury w pracach malarskich. Ekspresyjne płótna skupiają się przede wszystkim na ważnym aspekcie posiadania „stepowej duszy”, a mianowicie problemie zjednoczenia z naturą. Z jednej strony ukazują one symboliczną postać/duszę, stworzoną z tej samej materii, co otaczający ją świat i wtapiającą się niejako w pejzaż. Z drugiej strony postać ta, zdaje się delikatnie tej naturze wyrywać, wybiegać ponad. Ten pozorny dualizm przedstawienia, w twórczy sposób ukazuje prawdziwą naturę „stepowej duszy”, która tak jak przyroda jest niespokojna i dąży do ciągłej zmiany.

Stepowa dusza, widok wystawy

Natalia Bażowska, Stepowa Dusza 8 (fragment), 2015

Oba, pojawiające się w poprzednich pracach wątki poruszają także fotografie oraz praca wideo Stepowa dusza. Traktowane są one jako zapiski z podróży, swoisty pamiętnik, w którym rozwinięty zostaje problem pamięci, mapy ich wzajemnych powiązań i zatartych lub dopowiedzianych elementów, które razem składają się na nasze wspomnienie. Wątek zjednoczenia z naturą natomiast, jeszcze wyraźniej uwidacznia się w umieszczonej centralnie fotografii, ukazującej uchwyconą od tyłu sylwetkę artystki, spoglądającą na horyzont. Widoczne jest tutaj odwołanie do kompozycji obrazu Caspara Davida Friedricha, w którym twórca, niczym Demiurg, przygląda się z wysoka nieujarzmionej przyrodzie, wyraźnie odcinając się od niej. Bażowska, w swojej pracy, przemienia ten motyw w bardziej intymną i subtelną wypowiedź, w której centralna postać wtapia się i wręcz rozmywa w krajobrazie. Romantyczne pojmowanie natury i zachwyt nad nią, przeistacza się tu w obraz harmonii i bliskości z otaczającym nas światem.

Natalia Bażowska, Pokój wiatru

Natalia Bażowska, Pokój wiatru

Punktem kulminacyjnym pojawiających się refleksji oraz kompozycji samej wystawy jest Pokój Wiatru, wykreowany w przestrzeni galerii. Czując piasek pod stopami, obserwując rozciągającą się przed nami burzę piaskową, wystawieni jesteśmy na działanie podmuchu wiatru. To w tym miejscu, tak naprawdę, najpełniej wnikamy w świat artystki, to tu wszystkimi zmysłami doświadczyć możemy choć namiastki tego, co jest kwintesencją stepowej duszy – poczucia wolności, siły i prawdziwej jedności z naturą.

Natalia Bażowska, Stepowa Dusza 1, 2015