„Seesaw” Teresy Otulak w Gdańskiej Galerii Miejskiej

Seesaw

Dziewięć sekund skupienia złotej rybki

W widzeniu chodzi o coś więcej niż przebywanie w miejscu, z którego można patrzeć.
Nicholas Mirzoeff

Tuż po przebudzeniu codzienność wyłania kolejne wyobrażenia doczesności. Umysł, wybudzając się, staje się plastyczny, zaczyna chłonąć jak gąbka doznania zmysłowe, stopniowo przeobraża się w siedlisko zainfekowane przez ich nadmiar. Wchodzimy w stan zagęszczenia. Odsłaniając dalsze powidoki szarości, dobrze jest znaleźć czas na przeciwwagę, odzyskanie balansu. Dążąc do uspokojenia wnętrza, relaksu w ciszy, pełnego poddania się ziemskiej powłoce, gdy rozum staje się pasywny, wolny od wewnętrznych więzów i ograniczeń – zaczynasz doświadczać.

„Seesaw”, widok instalacji

„Seesaw”, widok instalacji

„Seesaw”, widok instalacji

„Seesaw”, widok instalacji

Szukając wyciszenia, sytuujesz ciało w laboratoryjnie białej przestrzeni, dobrze skrojonej. Oczyszczonej ze znaczeń, utrzymującej swoją neutralność. Światło miękko układa się we wnętrzu, skrywając miejsce swego pochodzenia. Odarty ze znaczeń, zmieniasz położenie. U progu czeka na Ciebie obiekt, punkt wyjścia do wybudowania przestrzeni; wzniesionej po to, aby obiekt mógł w jej wnętrzu wybrzmieć. Relacja obiektu i przestrzeni odzwierciedla tę opisaną przez Sigrfieda Giediona słowami: architektura zbliża się do rzeźby, a rzeźba zbliża się do architektury. Wypowiedź równie trafnie obrazuje proces myślenia Teresy Otulak. W okamgnieniu zmieniasz miejsce; gdy jeden koniec idzie w górę, drugi naprzemiennie opada. Tak działa mechanizm seesaw, składający się z belki i podparcia. Aby znaleźć w nim balans, należy przyswoić zasadę jego działania. Wówczas przeszkoda przeistacza się w przyjemność.

„Seesaw”, widok instalacji

„Seesaw”, widok instalacji

„Seesaw”, widok instalacji

9 edycję współorganizowanych przez GGM Narracji recenzuje Wiktoria Bieżuńska

KUP!

Instalacja Seesaw wprowadza w poszerzone pole rzeźby, gdzie mierzymy się z własnymi wyobrażeniami. Doświadczamy jej jako wrażenia zmysłowego. Usytuowanie i sama forma figury Seesaw niemal zmuszają odbiorcę do konfrontacji. Wprawiając w stan dezorientacji, świadomie rezygnując z nadciśnienia treści.

Otulak podejmuje w pracy próbę przewartościowania przestrzeni nad sztuką i wokół sztuki, a tym samym poddaje pod rozwagę mechanizmy jej funkcjonowania.