„Résumé” w ramach Biennale WRO

Biennale WRO, wystawa Resume, Michael Candy, Big Dipper

„Test exposure”, historyczne pojęcie z okresu rozwoju technik i umiejętności odpowiedniej rejestracji obrazu, kojarzone z ich optymalizacją i zmierzaniem do uzyskania techniczno-estetycznej jakości utrwalanego obrazu – w tradycji medialnej dotyczy próby właściwego naświetlania, doboru takiego czasu i zakresu informacji niesionych wymierzoną wiązką światła, by uzyskać doskonały, czytelny lub przynajmniej zgodny z zamierzeniem efekt.

Przejęty zasadniczo z medium fotografii czy filmu termin zawiera też parametr odsłony w sensie ukazania, ekspozycji, wystawy. W tej wieloznaczności czai się jednak też element niepewności i nie-ostateczności, niewykończenia, nieprzyjęcia testowego efektu jako finalnego rezultatu. Jest drogą do jego uzyskania, etapem pośrednim, następującym już po wyborze obiektu, lecz przed docelowym, ostatecznym udostępnieniem dzieła w wybranej definitywnie formie. Pierwiastek ten stale towarzyszy sztuce mediów i jej zmieniającym się i podważanym paradygmatom.

Biennale WRO, wystawa Resume, Elvin Flamingo, Symbiotyczność tworzenia

Wystawa Résumé także taką ostateczną formą być nie może; jakikolwiek wybór prac spośród dzieł 250 zaprezentowanych artystów może starać się dać obraz złożonej ekspozycji tylko sygnalny, również będąc jedynie częścią tego niezakończonego procesu testowania prac artystycznych i sposobów ich istnienia w danych przestrzeniach interakcji z widzem, którego to procesu właśnie dotyczy Biennale.

Każda z licznych przestrzeni prezentująca projekty artystyczne tegorocznego Biennale testowała umowności sposobu, w jaki dzieła spotykają się ze sobą i widzami wobec zwyczajowych modeli kultury.

Biennale WRO, wystawa Resume, Krzysztof Bryła, Czekając na windę

Resume, widok wystawy

Jedno z najbardziej dedykowanych ekspozycji miejsc – galeria Centrum Sztuki WRO, której przeznaczeniem jest działalność wystawiennicza właśnie – została zamieniona w inny, również mocno definiowany funkcją, sposób organizacji przestrzeni – laboratorium. W tym wypadku laboratorium biologii życia aktorów nieludzkich, m.in. mrówek współtworzących symbiotyczny byt planety. Według odniesień podanych przez autora, Jarosława Czarneckiego, projekt podąża za koncepcją Lynn Margulis oraz poststrukturalistycznym ujęciem w „Actor-Network Theory” Michela Callona i Bruno Latoura (ANT).

Wystawa Kultury kultywowane, tworząc swoistą enklawę badawczą wyodrębniała część zagadnień pozostających w silnym polu badań sztuki mediów, zwłaszcza dotyczących zakresów zbliżania się i przenikania art/science, gdzie w tym zbliżaniu się od strony science nie chodzi jedynie o atrakcyjną wizualizację danych, a od strony art wyłącznie o testowanie możliwych niebezpieczeństw i ograniczeń science, która na własnym polu rozpatruje je być może nazbyt jednostronnie, ale też o wywalczenie przez sztukę równego nauce prawa do korzystania i narzucania precyzji epistemologicznej.

Biennale WRO, wystawa Resume, Marcello Zammenhoff, Niewygodny

Kilkanaście prac eksponowanych w Muzeum Narodowym to kolejny model miejsca sztuki w udostępnionej przestrzeni. Obecne w niej, ironicznie podejmujące temat obrazu/reprezentacji/twórczego aktu wideo Gilewicza, czy zaspawane na zawsze i nieustannie ładujące się tablety Dani Ploegera, wraz z innymi pracami i otoczeniem muzealnym tworzą pewien referencyjny układ. Muzeum obejmuje obecny w Charging temat schowka, ładowania, przestrzeni zamkniętej, prawdziwego lub pozornego połączenia z dziedzictwem ludzkości, potencjalnej łączności z całym światem, czymkolwiek, co może być kuriozum i zaspokoić curiosity zamkniętego w ograniczającym case’ie – czy będą nim mury muzeum, czy ręcznie ukuty na kowadle metalowy, szczelny futerał.

W roli regularnego muzeum sztuki współczesnej wystąpiło za to tymczasowe przechwycenie (czynność jako obiekt). Kilkutygodniowa wystawa, budująca iluzję statycznego, doświadczonego, a nie doświadczalnego miejsca, w przestrzeni realnego budynku Biblioteki Uniwersyteckiej – nieużywanej po wybudowaniu z powodów zatarć w systemie; miejsca, które wszystkimi aspektami: położeniem, rozmachem przestrzeni, światłem wpadającym przez wielkościenne okna, nawet rodzajem wykończeniowej substancji, przyjmującego formę bytu idealnego – modelu superinstytucji, wcielającej założenia nowego muzeum jako potężnej, łączącej różnorodne funkcje „bycia w kulturze” organizacji komunikacji społecznej. Goszcząc dzieła i widzów, wytworzona została przestrzeń muzealna. Z pozoru jak najbardziej prawdziwe, ale mylące, nowe temporalne muzeum sztuki współczesnej we Wrocławiu.
Wśród prac teraz przeniesionych na wystawę Résumé znalazła się eksponowana tam, nieuchwytna, iluzyjna i wyrazista jednocześnie Simulacra Smigla-Bobinskiej.

Biennale WRO, wystawa Resume, Piotr Wyrzykowski, Protest

Biennale WRO, wystawa Resume, Karina Smigla-Bobinski, Simulacra

Eksponowanego przejęcia dokonano przez opanowanie przestrzeni mieszkania w zniszczonej śródmiejskiej kamienicy wraz z jej substandardowym otoczeniem i mieszkańcami, zazwyczaj nieobecnymi w praktyce mediacji artystycznej, doświadczającymi jej przez kilkudniowe trwanie GG, odsłony Samonośnych Uniwersalnych Wystaw, projektu kuratorskiego Kamili Wolszczak.
Test exposure demonstruje zdolność do tworzenia superiluzji w każdej przestrzeni, do której wchodzi dzieło. Instalacja Michaela Candy’ego, realizowana autonomicznie, całkowicie nie site specific, a jednak swoją wizualnością nawiązująca do nęcących świateł powoduje, że praca i jej otoczenie staje się czymś więcej – aż nadto. W epifanii towarowości Renomy dzieło jest czymś takim samym, ale bardziej, biorąc kusicielsko-estetyczne wysiłki reklamowanych marek przypodobania się w ruchomy nawias.

Test przestrzeni i percepcji, test mediacji pomiędzy tymi jakościami obecny był również w oprowadzaniach kuratorskich, za sprawą Przewodników Sztuki, przebiegał także w wymiarze kumulacji danych i niematerialnej komunikacji, obecnym we wszystkich tak ekspozycyjnych, jak i performansowych lokalizacjach. W każdym z miejsc występował test odbioru sygnałów z przestrzeni strumienia danych, obiegających i odbieranych fal dźwiękowych, radiowych, mierzalnych i analizowanych frekwencji, zamienianych na linie czy pixele ekranu, na ruch lub wzrost organizmów żywych w symbiozie z urządzeniami technicznymi, na ton, obraz i brzmienie.

Biennale WRO, wystawa Resume, Dominik Lejman, Szpara w podłodze

Analiza znaczników w przestrzeni okołoziemskiej i pomiar atmosferyczny tworzyły kompozycję muzyczną (INFRA_ExposureKaspera T. Toepliza), przekazywane w czasie rzeczywistym informacje o zmieniających się falach pływowych i fazach Księżyca wpływały na ruch obiektów (Encontros Gilbertto Prado), transmisje skajpowane z innych kontynentów odblokowywały mury kamienicy (Na żywo Aleksandry Wałaszek), wychwytywanie szerokiego spektrum fal elektromagnetycznych znajdujących się w zasięgu anteny, wysyłanych przez samoloty, satelity, Wi-Fi, odbieranie sygnałów radiowych i innych niezdefiniowanych interferencji przekształcało obraz projektowany na ekranie (Radiographie Cécile Beau i Nicolasa Montgermonta), system nadajnika i odbiornika umożliwiający teleportację obrazu najpierw zeskanowanego, następnie zamienionego na zapis dźwiękowy i w nowej postaci wyemitowanego, pozwalał na prześledzenie możliwych zakłóceń transmisji pamięci (Modulator–Demodulator Bertranda Planesa i Arnaulda Colcomba), woda przesyłała zdania kodowane systemem Morse’a (Stream of Conversation Cecile Babiole i Jean-Marie Boyera), sieć neuronowa dozowała fizyczne warunki wzrostu rośliny (B-612 Natalii Balskiej), parametry rozwoju uprawy generowały złożoność kwartetu muzycznego (Kwartet na pomidory Macieja Markowskiego), a elektryczna oscylacja obracających się stroboskopowych walców wpływała na przebieg fal mózgowych alfa (Le vray remėde d’amourJoachima Montesuissa).

Wystawa Résumé jest próbą udostępnienia poprzez wybrane projekcje, dokumentacje, oryginalne obiekty przeniesione z pierwotnych miejsc tego wielorakiego doświadczenia Biennale.

Od 15 września w Czytelni Mediów WRO dostępne jest stanowisko z aplikacją WRO on Tour, zawierającą dokumentacje wideo prac i wydarzeń edycji Biennale z lat 2009-2015.

W ostatnim tygodniu wystawa została wzbogacona o kilka prac – realizacji powstałych w czasie warsztatów prowadzonych przez Karinę Śmigla-Bobiński, autorkę prezentowanej we WRO instalacji Simulacra, zapowiadających przygotowywany przez Edwina Bendyka projekt Miasto/Laboratorium przyszłości ESK Wrocław 2016.

Resume, widok wystawy