„Pukle” Ewy Juszkiewicz w lokal_30

W swojej twórczości podejmuje dyskusję z tradycją portretu, reinterpretując znane z historii sztuki wizerunki kobiet. Bazuje na klasycznych dziełach malarskich, dokonuje ich przetworzenia, odbiera im oczywistość i znany nam porządek, tworząc nowe, niesamowite galerie wizerunków.

Ewa Juszkiewicz Kardynał 2012

Artystka, poddając wybrane przez siebie obrazy przekształceniu, fragmentaryzacji czy też zmieniając ich kontekst, buduje na ich podstawie nową narrację. Tworzy swoistą herstory – przekształca portrety kobiet będących żonami, matkami, córkami wpływowych mężczyzn. Pozbawiając je twarzy, stawia pytanie – co pozostało w historii poza wizerunkiem? Czy ktoś poświęcił choć chwilę ich osobowości, dokonaniom, dążeniom? O niemal każdym z portretowanych niegdyś mężczyzn możemy odnaleźć informacje w książkach czy archiwach; jedyne, co pozostało po kobietach, to ich twarze.

Ewę Juszkiewicz interesuje ewolucja portretu na przestrzeni wieków, a obszarem jej badań są zjawiska przekraczania norm estetycznych i kanonów obrazowania kobiet, wychodzące z analizy sposobów ich przedstawiania w różnych okresach rozwoju kultury.

Ewa Juszkiewicz, bez tytułu, 2013

Ewa Juszkiewicz, bez tytułu, 2013

Artystkę nurtują kulturowe i społeczne schematy dotyczące kobiecych wizerunków, osadzone w historii sztuki; w swoich obrazach i rysunkach obserwuje i podważa klisze dotyczące portretowania. Juszkiewicz porusza kwestię niejednoznaczności wizerunku, wywołując w widzach niepokój i dyskomfort. Jej prace sięgają do naszej wyobraźni, budzą niejednoznaczne uczucia, balansując na granicy piękna i brzydoty.

Ewa Juszkiewicz, kolaż na papierze, 2013

Ewa Juszkiewicz, bez tytułu, kolaże na papierze

W twórczości Juszkiewicz pojawia się też bardzo istotny problem relacji dzieła oryginalnego z jego reinterpretacją. W epoce cytatu i zapożyczenia, artystka posuwa się znacznie dalej, niejako wcielając się w rolę dawnych mistrzów, autorów obrazów będących jej inspiracją. Miano kopistki w przypadku Ewy Juszkiewicz nie jest obraźliwe, bo tworzenie kopii jest bardzo istotnym elementem jej pracy. Przywiązuje do niego taką samą wagę, jak do momentu kreacji – dodawania szczegółów, zmieniania motywów i przede wszystkim przekształcania górnej części portretu, gdzie w miejscu głowy przedstawianej postaci pojawiają się twory wyobraźni artystki.