„Przez oczywistą niemożliwość aranżacji znaków” Izy Tarasewicz w białostockim Arsenale

Iza Tarasewicz, Przez oczywistą niemożliwość aranżacji znaków, widok wystawy

Prace Izy Tarasewicz nie są statycznymi jednostkami, lecz materiami i znakami pozostającymi w stałej i ciągłej zmianie. Artystka bada podstawowe substancje z wrażliwością, która sprawia, że proces ten staje się rodzajem objaśniania rzeczywistości, ujawniającym momenty połączenia i rozszczepienia oraz uwydatniającym brakujące, skompresowane, zniekształcone, przemieszczone lub zdegradowane informacje. Każdy obiekt i aranżacja funkcjonuje jako czasowa propozycja testowana poprzez rygorystyczne eksperymenty z materią. Konfiguracje Tarasewicz stanowią próby aktywacji porządku i relacji energetycznych, zarazem wystawiając jej procesy oraz elementy na turbulencje chaosu i porażki. Jak stwierdził poeta Louis Armand, prace Tarasewicz zapraszają nas do przewidywania „możliwości” – nie ukrytych możliwości, nie innych możliwości czy niezrealizowanych możliwości, lecz… formalnych zarysów możliwości jako takiej.

Iza Tarasewicz, Dimensional Compression,
2014, mdf, płótno

Iza Tarasewicz, Przez oczywistą niemożliwość aranżacji znaków, widok wystawy

Iza Tarasewicz, Przez oczywistą niemożliwość aranżacji znaków, widok wystawy

Urodzona i wychowana niedaleko Białegostoku Tarasewicz spędziła ostatni rok (2013/2014) na rezydencji artystycznej w Künstlerhaus Bethanien w Berlinie. Od tego czasu jej projekty w coraz większym stopniu koncentrują się na liniach, wykresach i modelach przywłaszczonych i przeniesionych ze statystycznych, technicznych, duchowych, biologicznych, termodynamicznych i kosmologicznych diagramów – figur myśli i wykresów relacji, które systematyzują wiedzę i abstrakcyjnie opisują wzajemne oddziaływanie zjawisk. Jej wystawa w Galerii Arsenał to trzecia wariacja w stale ewoluującej serii prezentacji, której początek dały dwie wystawy indywidualne: Strange Attractors (Instytut Polski w Berlinie, 2014) oraz Collaborating Objects Radiating Environments (Künstlerhaus Bethanien, Berlin, we współpracy z Fundacją Współpracy Polsko-Niemieckiej, 2014). Działając w ramach wytyczonych charakterem materiału i ograniczeniami produkcyjnymi, artystka stworzyła na białostocką wystawę serię dynamicznych układów objawiających się w trójwymiarowej przestrzeni fazowej. Każda sekwencja linii, powierzchni, ciał i skupisk jest autonomiczna, ale zarazem wchodzi w interakcję z szerszą kompozycją w stale zmieniającym się polu obserwacji. Prace te stanowią nie tylko próbę przestrzennego przedstawienia informacji (poprzez umieszczenie ciał w polu, mające na celu przeanalizowanie praw korelacji, wpływu i wzajemnej pozycji), ale też podkreślają sposób, w jaki obiekty same kreują i zniekształcają percepcję przestrzeni. Wyniosłe racjonalistyczne perspektywy linearne i kartezjańskie układy współrzędnych są dekonstruowane i namnażane, rozmieszczone z jednej strony jako dezorientujące abstrakcje, a z drugiej jako formy stanowiące kombinację możliwości i przeszkód. Przestrzeń jest nieustannie składana, rozciągana, zgniatana, zniekształcana, skręcana, rozdzielana, rozłamywana – i ponownie integrowana.

Iza Tarasewicz, At The Junction Of Clarification / Na styku sprecyzowania,
2014, włókno konopne, plastic

Iza Tarasewicz, Bez tytułu, 2014, sól, płótno, plastik

Uwalniając rysunkowe przedstawienia i systemy graficzne z ich źródeł i kładąc nacisk na podstawową materialność składników, prace Tarasewicz konfrontują się z czysto semiotycznym rozumieniem schematu, zgodnie z którym diagramy funkcjonują niezależnie od swego konkretnego zastosowania. Obiekty stworzone przez Tarasewicz pełnią raczej rolę narzędzi: warunkowych, tymczasowych i zmiennych silników informacji, które wytyczają połączenia między skalami, wymiarami i wydarzeniami, ukazując skutki wprowadzenia obiektów do systemu. Są one jednocześnie reprezentacjami mikro- i makroprocesów oraz nagimi demonstracjami własnej przedmiotowości, rezultatami właściwości oraz konstytutywnych związków. Każda praca stanowi wykres namacalnych transformacji energii i koncepcji, w miarę jak przekształcają się one ze zjawiska w reprezentację i na odwrót, ukazując zarówno momenty, kiedy symbole zawodzą, jak i takie, gdy transmisje i transpozycje dają nieoczekiwane rezultaty. Będąc bardziej spekulacją niż zbiorem rzeczy, wystawa jawi się jako przedstawienie nieprzedstawialnego.

Iza Tarasewicz, Przez oczywistą niemożliwość aranżacji znaków, widok wystawy

Iza Tarasewicz, Struna / String
,
2014, masa asfaltowo-kauczukowa, włókno konopne

Iza Tarasewicz, continuation is important and continuation is a matrix and matrix is a set of possibilities / najważniejsza jest kontynuacja, a kontynuacja jest matrycą, a matryca jest zestawem możliwości,
2013–2014, mechanizm rotacyjny, metal, płótno, masa asfaltowo-kauczukowa

Iza Tarasewicz, Przez oczywistą niemożliwość aranżacji znaków, widok wystawy