„Nienawidzę wszystkich” w galerii Arman Galstyan

Nienawidzę sztuki i artystów, a już najbardziej – kuratorów. Spójrzmy prawdzie w oczy – sztuki wizualne to chory człowiek systemu kultury, rak coraz agresywniej pożerający tkanki, z mózgową na czele. Pora pogodzić się z tym, że artyści nie są już żadnym „barometrem społecznych zmian”, w którym to przekonaniu trwamy wygodnie gdzieś od czasów Gertrudy Stein. Dziś dowolna piosenka Drake’a więcej mówi o współczesności, niż połowa wystaw w warszawskich instytucjach. I niech wam się nie wydaje, że jeśli zwyczajnie zbojkotujecie wszystkie wystawy, to będziecie bezpieczni. Niestety, dziś każdy z nas jest w grupie ryzyka.

Wyobraźmy sobie taką sytuację: mieszkacie sobie w takim, dajmy na to, Otwocku, pewnego dnia jedziecie spokojnie pociągiem do pracy, aż tu nagle jakiś ponury typ z bandą studentów wbija się do środka i zaczyna uprzykrzać życie performansem. Mając dość kolejnych postminimalistycznych konstrukcji, które nadają się co najwyżej na meble do dziecięcej sypialni, oraz artystów, którzy po zakończonej pracy na rzecz ratowania świata idą na wódkę ze swoim galerzystą-neoliberałem, postanowiliśmy coś z tym zrobić.

Nienawidzę wszystkich, widok wystawy

Nienawidzę wszystkich, widok wystawy

Bolesław Chromry, Ludzie, których nienawidzę, 2017

Bartosz Zaskórski, Nieczłowiek, 2017

Zamiast załamywać ręce nad kolejnymi płytkimi wystawami o Polsce i konkursami, w których wybierane jest co najwyżej najmniejsze zło, postanowiliśmy ogień zwalczać ogniem. Jeśli istnieje dziś jakaś pokoleniowa emocja, to jest nią nienawiść, w demokratycznym i symetrystycznym duchu – do wszystkich. Dlatego zamiast obruszać się na medialny hate speech, tego języka trzeba się nauczyć, bo język nienawiści jest naszą lingua franca.

Nienawidzę wszystkich, widok wystawy

Jonasz Chlebowski, Blackout, 2017

Arman Galstyan, Ja też, 2017

Nienawidzę wszystkich, widok wystawy

Nienawidzę wszystkich, widok wystawy

Nienawidzę wszystkich, widok wystawy

Wybór między dekoracyjnym formalizmem i sztuką zaangażowaną, której celem jest zmiana świata na lepsze, to fałszywa alternatywa. Dlatego proponujemy trzecią drogę – sztukę, która zamiast nieudolnie budować, stara się skutecznie burzyć. Nienawidzę wszystkich to wystawa artystów, którzy nie wierzą w to, że sztuka powinna nieść ze sobą jakikolwiek pozytywny program. Ich prace rosną na negatywnych emocjach. Czy w sztuce wypada się wkurwiać i hejtować? Naszym zdaniem – nie wypada robić niczego innego.

Piotr Policht