„Niech szyją! Współczesna polska rzeźba uszyta” w Studio Cannaregio w Wenecji

Tkactwo, które nas zgromadziło, znaczy zupełnie co innego dla każdego z nas. […] Widzę nitkę jako podstawowy element budowy świata organicznego naszej planety, jako największą tajemnicę naszego otoczenia. To nitka buduje wszystkie żywe organizmy, rośliny, tkankę liści i nas samych, nasze nerwy, nasz kod genetyczny, nasze przewody żylne, nasze mięśnie. Jesteśmy strukturami włóknistymi.

Magdalena Abakanowicz

Radka Horbaczewska, „Klinika amazonek”, quiltowy dyptyk, fot. Leszek Golec, 1995

Sylwia Jakubowska, „Portret zbiorowy”, fot. S.Jakubowska

Prace prezentowane na wystawie Niech szyją! Współczesna polska rzeźba uszyta stanowią wybór dzieł artystów związanych z Centrum Rzeźby Polskiej na przestrzeni ostatnich 40 lat, a także reprezentantów młodego pokolenia. Należą do nich m.in.: Magdalena Abakanowicz, Alina Szapocznikow, Maria Pinińska-Bereś czy Franciszek Orłowski.

Obiekty, instalacje i filmy prezentowane w przestrzeniach Studio Cannaregio w Wenecji, tworzą dialog z historią tamtejszego Biennale Sztuki. Nawiązują także do pandemicznej atmosfery lockdownu, który odcisnął piętno na funkcjonowaniu weneckiego Biennale, odwiedzanego dotąd przez miliony turystów. Restrykcje sanitarne czy ograniczenia w przemieszczaniu się sprawiły, że świat na chwilę stanął w miejscu. Turyści zniknęli, a miejsca zawłaszczone przez człowieka na pewien czas zwrócone zostały naturze.

Maria-Pinińska-Bereś, „Egzystencjarium”, fot. Maciej Węgrzyn, 1989

Elwira Szetner, „Przetrwalec”, fot. Ewelina Piguła

Nić jest tu tylko pretekstem. Pokazywane prace z jednej strony podejmują wątki odnoszące się do ekologii, zaś z drugiej – zagadnienia dotyczące potrzeby wspólnotowości i zbiorowego myślenia o przyszłości otaczającego nas świata.

Wystawa jest głosem w dyskusji o dzisiejszej kondycji świata i człowieka. Jest wołaniem o nadzieję na lepszą przyszłość ludzkości i planety, reakcją na zmęczenie powracającymi wciąż obrazami katastrofy klimatycznej i konfliktów zbrojnych wyniszczających społeczeństwa. To twórcza reakcja na bezsilność wobec spowszednienia wizji katastrofy i dewaluacji „antropocenu” – określenia jeszcze do niedawna nowego i prowokującego do refleksji.

Magdalena Abakanowicz, „Hand”, fot. Jan Gaworski, 1991

„Siostry Rzeki”, fot. Bogdan Kręzel, 2019

Na wystawie prezentowane są prace 29 artystów polskich oraz dwóch reprezentantek środowiska artystycznego Ukrainy, których domeną artystyczną są tekstylia.