„Najpiękniejsza Katastrofa” w CSW Kronika

W sklepie

Wystawę Adeliny Cimchowicz „Jak się dziś czujecie” w CSW Kronika recenzuje Piotr Policht

Najpiękniejsza Katastrofa prezentuje głosy artystek, aktywistów, naukowczyń z Europy Środkowej, łączące zainteresowanie kryzysem klimatycznym z poszukiwaniem alternatywnych modeli przyszłości. Nawiązując do szczytu klimatycznego ONZ (COP24), organizowanego w Katowicach – centrum poprzemysłowego Górnego Śląska, projekt otwiera przestrzeń do krytycznej dyskusji nad miejscem człowieka w środowisku naturalnym, a także nad końcem znanego nam świata, podając w wątpliwość newage’ową wizję ekologii i dobrej Matki Ziemi.

Będąc pod wpływem globalnego rynku, wielkiej polityki i transmitujących koniec świata mediów, wszyscy jesteśmy jednocześnie widzami i uczestnikami nadchodzących zmian. Wystawa Najpiękniejsza Katastrofa stawia pytania o zaangażowanie, aktywizm i indywidualną odpowiedzialność, a także realny i wyobrażony wpływ na walkę ze zmianami klimatu. Współczesny neoliberalizm przerzuca odpowiedzialność za potencjalną katastrofę na barki pojedynczego człowieka, jednocześnie promując konsumpcję – tyle, że „świadomą”, „zieloną” czy „zrównoważoną”.

Diana Lelonek, „Instytut dla żywych rzeczy”, instalacja, 2016

Diana Lelonek, „Hałda Rokitnikowa”, instalacja, dokumentacja projektu – projekt w procesie, 2018

APART, „Xenophilia”, 2018

Michal Kindernay, „Cargo”, wideo, 4’00”, 2016

Karolina Brzuzan, „SOFI ’16”, 2018

Michal Kindernay, „Transformation, Vapours, Melanosis”, 8:40, 2017

Vladimir Turner, „Nothing Left Behind”, wideo, 2’37”, 2018

Sara Czyż, Bez tytułu, 2018

„Najpiękniejsza Katastrofa”, widok wystawy

Krzysztof Jung, rysunki

Diana Lelonek, „Instytut dla żywych rzeczy”, instalacja, 2016

APART, „Collapse Under The Stars, 2018” | Bez tytułu, z serii „Continuously Growing Horizontal Underground Stems”, 2017

W obliczu nadchodzącej katastrofy, należałoby oprócz zwiększania świadomości i przeprowadzania interwencji w celu ochrony środowiska, przemyśleć samo pojęcie natury i nowe modele międzygatunkowego współżycia. Oprócz lamentów i aktywnego działania, warto szukać nowych rozwiązań, wykraczających poza prostą dychotomię czystej natury i toksycznej cywilizacji. Ale jak przezwyciężyć kryzys, gdy nie ma jedzenia, które możemy zjeść, ubrania, które możemy kupić, ani energii, którą możemy zużyć nie uczestnicząc jednocześnie w łańcuchu destrukcji, wyzysku i cierpienia?

Wystawie towarzyszy publikacja, na którą składają się m. in. eseje Marcina Dosia i Lukáša Likavčana oraz rozmowa Marleny Wilczak z Ewą Bińczyk.