„Miszmasz” w kościele Santa Maria dell’Angelo i Galerii della Molinella w Faenzie

Co sprawia, że dzieło sztuki można nazwać mozaiką, jakie są jej elementy najbardziej fundamentalne i konstytucyjne? Mało kto w Polsce zastanawia się nad tym zagadnieniem, natomiast we Włoszech, gdzie tradycja mozaiki jest bardzo żywa, pytanie to powraca cyklicznie, czy to w dyskursie akademickim, czy w rozważaniach teoretycznych pozycjonujących mozaikę w relacji do malarstwa, rzeźby, tkaniny, czy bardziej współcześnie – instalacji.

Przestrzeń ekspozycyjna kościoła Santa Maria dell’Angelo, widok wystawy

Matylda Tracewska, „Przywoływanie”, 165 x 277 cm, drewno, metal, żyłka wędkarska_ Maciej Duchowski, „Solo I, II, III”, 25 x 25 cm, kable elektryczne, klej polimerowy, 2018, fot. Marco Parollo

Maja Kitajewska, „Rapsodia echa I, II, III”, 36 x 28 cm, haft, cekiny, płótno, 2012, fot. Marco Parollo

Maciej Duchowski, „So I, II, III,” 120 x 100 cm, gładź polimerowa, płótno, 2021; „Bez tytułu”, obiekt z serii „Finisz”, wiadro plastikowe kable elektryczne, 2021, fot. Marco Parollo

Galleria della Molinella, widok wystawy, fot. Marco Parollo

Elwira Sztetner, „Superorganizm”, wymiary zmienne, materiały tekstylne z recyclingu, odpady plastikowe, 2017-2022, fot. Marco Parollo

Wystawa Miszmasz, prezentowana w ramach Biennale Mozaiki Współczesnej w Rawennie, jest próbą artystycznego spotkania na styku mozaiki i sztuki współczesnej i powstała w ramach realizowanego na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie zadania badawczego Fragmentacje. Artyści i artystki, dydaktycy i dydaktyczki Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP w swych pracach sięgają po bardzo odmienne środki wyrazu artystycznego. Obrazy, instalacje i obiekty eksponowane w przestrzeni wystawienniczej kościoła Santa Maria dell’Angelo oraz Galerii Miejskiej Molinella w Faenzie, stylistycznie i konceptualnie bardzo różnorodne, łączy zabieg fragmentacji zastosowany przez ich twórców: wszystkie dzieła powstały w wyniku połączenia wielu (lub bardzo wielu) elementów w jedną całość.

Arkadiusz Karapuda, „Virginis Mariae Gratiarum II”, ø 200 cm, ready-made, 2022, fot. Marco Parollo

Jan Mioduszwski, „Regał (niewidzialne)”, 4 części, 214,5 x 103,5 cm, akryl na aluminium, 2022, fot. Marco Parollo

Uwspółcześniona, inkluzywna definicja mozaiki odrzuca tradycyjne kryterium materiału, użytych narzędzi czy znajomości reguł wykonawczych skupiając się na charakterystyce procesu twórczego. Pozwala to traktować mozaikę bardziej jako język wypowiedzi artystycznej niż jako technikę, a tym samym zbliżyć ją współczesnych praktyk twórczych – i vice versa.

Elwira Sztetner, „Anatomia świadomości”, wymiary zmienne, haft, bawełna, 2017-2018, fot. Jan Mioduszewski

Jan Mioduszewski, „Regał (niewidzialne)”, 4 części, 214,5 x 103,5 cm, akryl, aluminium, 2022; „Komoda i jej przygoda”, akryl na aluminium, MDF, 100 x 86 cm, 2022, fot. Jan Mioduszewski