„Man-Machine” w Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej

Płyta zespołu Kraftwerk (z niem. elektrownia) zatytułowana Man-Machine została wydana w 1978 roku. Tytułowy Man-Machine w 1982 roku dotarł do pierwszego miejsca angielskiej listy przebojów. W 2012 roku muzyczne widowisko Kraftwerku zagościło w Museum of Modern Art, w 2013 roku wystąpili w Tate Modern w Londynie. Ta minimalistyczna, zdehumanizowana muzyka połączyła pokolenia twórców elektro, techno, industrialu czy new romantic i nadal inspiruje nowe pokolenia słuchaczy. W czasach posthumanizmu i postinternetu tytułowy Man-Machine nie wydaje się niczym nadzwyczajnym. Równoległe funkcjonowanie w świecie realnym i wirtualnym to już nasza codzienność. Transhumanizm, postulujący wykorzystanie nauki i techniki do przekształcenia ludzi w istoty wyższe (tzw. postczłowieka), stał się dzisiaj faktem. Co więcej – trwa i nabiera tempa postępujący proces antropomorfizacji maszyn. Z drugiej strony posthumaniści dążą do nowego sposobu wykorzystania ludzkiego ciała. Katherine Hayles w książce How we became Posthuman pisze o ciele ludzkim, jako pierwotnej protezie, którą możemy dowolnie rozbudowywać. Zacierają się granice między robotem i cyborgiem. Transhumanistyczny postczłowiek w założeniu ma stać się człowiekiem następnej generacji dzięki technologii i genetyce. Tytułowa relacja „Człowiek-Maszyna” jest pretekstem do stworzenia obrazów, obiektów, rzeźb, wideo czy instalacji audio, które złożą się na całość projektu.

Igor Przybylski

Agnieszka Rogóz, „Wyszywanie charakteru”, 2018, technika własna

Michał Frydrych, „I swallowed a moon made of iron”, 2016, pleksi i zardzewiała stal

na pierwszym planie: Paweł Stręk, „Ruch”, 2019, technika własna

Michał Frydrych, „żywe srebro”, 2012 , olej na płótnie

Jarosław Modzelewski, „Zjednoczone narzędzia”, 2006, tempera żółtkowa na płótnie

od lewej: Paweł Dunal, „Bez tytułu”, 2017, olej na płótnie;      Iwona Teodorczuk-Możdżyńska, „[CZŁOWIEK-MASZYNA]”, 2018, olej na płótnie

Iza Bryzek, „Napisy końcowe”, 2018, video, 9’

Igor Przybylski, „Człowiek – Ikarus”, 2019, video, 6’38”

Mikołaj Dziekański, „Bez tytułu”, 2018, technika własna Mikołaj Dziekański, „Bez tytułu”, 2018, technika własna

„Man-Machine”, widok wystawy

Michał Szuszkiewicz, „Ramię oporu”, 2018, olej na papierze (3 strony z czasopisma); video 47’24” 

Dorota Kozieradzka, „Future family portret”, 2018/2019, wydruk na papierze archiwalnym

na pierwszym planie: Agata Borowa, „bez tytułu 2” ( z cyklu „Czy to jest namalowane ?”),  2017, akryl na płótnie; w głębi: Michał Szuszkiewicz, „Ramię oporu”, 2018, olej na papierze (3 strony z czasopisma); video 47’24”                                                  

Michał Szuszkiewicz, „Ramię oporu”, 2018, olej na papierze (3 strony z czasopisma); video 47’24” 

od lewej: Agata Borowa, „bez tytułu 2” ( z cyklu „Czy to jest namalowane ?”),  2017, akryl na płótnie; „bez tytułu 1” ( z cyklu „Czy to jest namalowane ?”),  2017, akryl na płótnie