„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język” w Galerii Labirynt

Wystawa Mame-Loshn traktuje o języku, który kształtował się w ciągłym ruchu, bez własnego terytorium. Jidysz, język „matczyny” pozostaje w bliskiej relacji ze sferą codziennego życia i ludzkim światem wewnętrznym. Stawia go to niejako w opozycji do języka „ojczystego” odzwierciedlającego relacje władzy.

Franz Kafka nazywał jidysz żargonem składającym się z obcych słów. Wytykał temu językowi, że nie posiada systemu gramatyki. Nazywał go „bękartem”, który żywi się zapożyczeniami. Jednocześnie to, co może stanowić zarzut wobec jidysz, decyduje o jego fenomenie i sile.

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

Waldemar Tatarczuk, „Próbując uczyć się jidysz”, performans, 2021

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

„Mame-Loshn. Jidysz – Ciało – Język”, widok wystawy, fot. Wojciech Pacewicz

Kafka nie znał jidysz, co więcej nigdy w domu go nawet nie słyszał, a poznał go dopiero jako język sceniczny żydowskiego teatru. Podobnie w jidysz nie wychowali się artyści i artystki zaproszeni na wystawę, dla niektórych ten język jest całkowicie obcy. Ich prace skoncentrowane wokół jidysz badają zdolność tego języka do przekraczania własnych granic, co staje się synonimem twórczego aktu.