„Make up” w Galerii Labirynt

W swoim podstawowym znaczeniu make-up to warstwa nakładana na skórę, tworząca maskę, perfekcyjną powłokę, która ukrywa, niweluje, kamufluje, sprawia, że cera staje się „gładka”, jednorodna.

Ta cienka warstwa czasem ukrywa niedoskonałości, drobne mankamenty. Nie tylko przykrywa, ale również kamufluje wszystko to, co znajduje się pod nią. Sama skóra również składa się z warstw. Każda z nich pełni właściwą sobie funkcję: naskórek zbudowany z komórek, które stale dzielą się i odnawiają, stanowi zewnętrzną powłokę; skóra właściwa przewodzi bodźce czuciowe, takie jak ból, podrażnienie czy ucisk; natomiast tkanka podskórna zbudowana z tkanki łącznej oraz tkanki tłuszczowej odpowiada za izolację cieplną i termoregulację. Warstwowa budowa skóry oraz dodatkowa sztuczna powłoka pokrywająca jej powierzchnię (w sensie przenośnym) mogą być punktem wyjścia do zrozumienia pytań poruszanych w ramach wystawy: Czy istnieje idealna powłoka? Czy pojmować skrywanie i kamuflowanie niedoskonałości czasu, przeszłości, historii jako formę make-upu? Czy rozważać poprzez pryzmat make-upu? Jak sztuka zajęłaby się traktowaniem tych spraw?

„Make up”, widok wystawy

Peleg Dishon, „The Pledge, The Turn and the Prestige”, 2017, tryptyk, papier zeszlifowany przymocowany do pleksiglasu oświetlonego fluorescencyjnie

Od lewej: Yoav Friedlander, „‘Chicago', Israeli army urban warfare training facility, Concrete miniature”, 2014, fotografia; Michal Bar Or, „The Ruler”, 2013, wydruk; Irit Tamari, „Subtexture”, 2018, instalacja z fotografii

Od lewej: Daniel Kiczales, „The Messenger”, 2012, wideo; Yoav Friedlander, „‘Chicago', Israeli army urban warfare training facility, Concrete miniature”, 2014, fotografia; Irit Tamari, „Subtexture”, 2018, instalacja z fotografii; Eli Petel, „Gate (Lublin)”, 2018, pastele olejne na druku atramentowym

„Make up”, widok wystawy

Od lewej: Yoav Friedlander, „Watch Tower, Miniature, Queens New York”, 2012, fotografia; Camera Lucida, „Miniature, Queens New York”, 2014, fotografia; Anisa Ashkar, „A Tribute to Van Gogh (Hakatif)”, 2005, fotografia

„Make up”, widok wystawy

Od lewej: Irit Tamari, „Subtexture”, 2018, instalacja z fotografii; Michal Bar Or, „Types of women in Palestine”, 2012, wideo; Eli Petel, „Gate (Lublin)”, 2018, pastele olejne na druku atramentowym

„Make up”, widok wystawy

Wystawa ujmuje zagadnienie makijażu w sposób metaforyczny, odnosząc się do ukrytych sił drzemiących głęboko pod powierzchnią oraz do wszelkiego typu pęknięć w sensie geograficznym, kulturowym, społecznym, a także politycznym. Jednak zagadnienia te posuwają się dalej, poza zwykły „tematyczny” kontekst, próbując zawrzeć w zasadzie swej organizacji również dziwną logikę „tematu”. Jej składnia jest zbiorem opierającym się na montażu i demontażu, który wystrzega się wszelkiej metodycznej, systemowej i logicznej formalizacji. Pęknięta i pękająca – odnosi się do rys i podziałów między pojęciami takimi jak: realizm i fikcja, religijność i świeckość, ironia i tragedia, przyjemność i ból, poetyckość i polityczność.