„Józef Robakowski. Baczność! Wysokie napięcie!” w PGS Sopot

Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie zaprasza na wernisaż monograficznej wystawy jednego z najwybitniejszych polskich artystów XX i XXI w., który odegrał niebagatelną rolę w kształtowaniu powojennego oblicza sztuki – Józefa Robakowskiego.

Na wystawie pt. Józef Robakowski. Baczność! Wysokie napięcie! prezentowane są prace z kolekcji artysty oraz kolekcji prywatnych z całego okresu działalności twórczej Józefa Robakowskiego w różnych technikach artystycznych od prac z wczesnego okresu twórczości, jak np. 4 pola ostrości czy Dmuchana głowa, po ostatnie realizacje.

W okresie studiów w Toruniu Józef Robakowski interesował się przede wszystkim fotografią, fotokolażami oraz fotoobiektami (od 1960 r.; fotografiami, które odrywały się od standardowo płaskiej powierzchni materiału fotograficznego i zyskiwały trójwymiarowość, ulegały uprzestrzennieniu). Lata 70. w twórczości Robakowskiego to początki cyklu „Kąty energetyczne”, szeroko eksponowanego na wystawie, który spajał różnorodne zainteresowania artysty i był realizowany w różnych mediach, od prac na papierze, fotografii, prac akrylowych, instalacji, poprzez wideo i film, a także koncepcje teoretyczne. Działania te były „[…] wyrazem fascynacji problemem istnienia KĄTÓW jako swego rodzaju geometrii intuicyjnej” (Józef Robakowski, 1979-1997).

Wiele kanonicznych dla twórczości Robakowskiego filmów powstało w trakcie działania Warsztatu Formy Filmowej, przykładem może być prezentowany na sopockiej wystawie wideoperformance Idę z 1973 roku, w którym artysta nagrywa własną wspinaczkę po schodach, a film (dźwięki, ruchy kamery, kadry) jest ściśle zespolony z ciałem artysty.

Józef Robakowski, „Dmuchana głowa”, 1971, „Tors własny”, 1969, fot. Jerzy Bartkowski/Fotobank.PL

Józef Robakowski, „Kątowa głowa”, 2000, fot. Jerzy Bartkowski/Fotobank.PL

Józef Robakowski, „Kąty” z cyklu „Kąty energetyczne”, 1980-1983, fot. Jerzy Bartkowski/Fotobank.PL

Józef Robakowski, kadr z „Manifestu eneregtycznego”, 2003, fot. Jerzy Bartkowski/Fotobank.PL

Józef Robakowski, „4 pola ostrości”, 1969, „10 pól ostrości”, 1969, fot. Jerzy Bartkowski/Fotobank.PL

Józef Robakowski, „Kąty energetyczne”, 1980-1986, kadr z „Idą”, 1973, fot. Jerzy Bartkowski/Fotobank.PL

Józef Robakowski, kadr z „Jestem elektryczny”, 1996-2005, fot. Jerzy Bartkowski/Fotobank.PL

„Józef Robakowski. Baczność! Wysokie napięcie!”, widok wystawy, fot. Jerzy Bartkowski/Fotobank.PL

Spora część prac Józefa Robakowskiego ma charakter autobiograficzny – przykładem jest wideo O palcach z 1982 roku. Każdy z palców obdarzony zostaje własną historią.

W 1989 roku artysta nagrywa Moje Videomasochizmy – dokamerową parodię działań performatywnych ówczesnych artystów, w których okaleczali się. Robakowski posługując się różnymi narzędziami (np. grzałka do wody), i dbając o realistyczne efekty dźwiękowe, odgrywa tortury na własnej twarzy. Kontynuacją tego pomysłu był performance Jestem elektryczny z 1996 roku, który odbył się w studiu telewizyjnym (z transmisją na żywo i przy udziale publiczności). Robakowski prosił poszczególne osoby o „dokręcenie” napięcia na specjalnie zaprojektowanym urządzeniu, do którego się podpiął.