„Gra w murach Akademii” w MOCAK-u

Na wystawie prezentujemy prace obecnych studentów i świeżych absolwentów Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Wilnie (Vilniaus dailės akademija). Eksponowane obiekty, instalacje i filmy powstały w latach 2014–2018 pod kierunkiem Deimantasa Narkevičiusa. Ich różnorodność formalna i tematyczna jest wynikiem przyjętych przez prowadzącego metod nauczania oraz sposobu pojmowania sztuki.

Deimantas Narkevičius studiował w Akademii w Wilnie na przełomie lat 80. i 90., w czasach, kiedy dokonano radykalnej zmiany dydaktycznej. Zrezygnowano wówczas z tradycyjnego realizmu i narracyjności przedstawień. Dopuszczony konceptualizm uwolnił sztukę z ograniczeń formalnych, a większość działań odbywała się poza pracowniami. Dodatkowym katalizatorem poszukiwania własnej drogi artystycznej była sytuacja polityczna.

Wracając po 20 latach do Akademii w roli wykładowcy, Narkevičius postanowił, że jego głównym celem będzie uwalnianie indywidualizmu studentów oraz wsparcie ich rozwoju. W przyjętej przez niego metodzie młodzi artyści wyznaczają sobie zadania do realizacji, które następnie konsultują z profesorem. Kierunki ich artystycznych poszukiwań są różne. Niektórzy konfrontują się
z kulturowymi toposami czy mechanizmami społeczno-ekonomicznymi, inni skupiają się na samym procesie twórczym, taktując go jako pole samoobserwacji. Jedyną rzeczą narzuconą studentom przez prowadzącego jest krytyczne podejście do własnego doświadczenia i otaczającej rzeczywistości.

Po lewej: Vytenis Burokas, „Rupert (Catholic) Gruit”, 2018, po prawej: Ona Juciūtė, „Armstrong / Blues”, 2018

Po lewej: Kęstutis Montvydas, „Idiot”, 2014, po prawej: Emilė Skolevičiūtė, „Love Me Tender”, 2018

Po lewej: Elinga Garuolytė, „About the Body”, 2018, po prawej: Džiugas Šukys, „Me as ‘It’”, 2017

Po lewej: Ona Juciūtė, „Armstrong / Blues”, 2018, po prawej: Elinga Garuolytė,„ About the Body”, 2018

Po lewej: Emilė Skolevičiūtė, „Love Me” Tender, 2018, po prawej: Kęstutis Montvydas, „Idiot”, 2014

Od lewej: prace Vytenisa Burokasa, Ony Juciūtė, Elingi Garuolytė

Wystawa jest dobrym pretekstem do analizy współczesnej sytuacji rzeźby, której możliwości medialne się znacznie rozszerzyły. Zmienił się zarówno warsztat, jak i metodologia procesu twórczego. Skutki otwarcia na nowe środki wyrazu możemy zaobserwować w prezentowanych pracach. Wyznacznikiem ich przynależności do rzeźby jako dyscypliny jest trójwymiarowość lub jej symulacja w ruchu. Pokazują jednak, że rozmycie granic między mediami może wzbogacać sztukę.