Instalacja bivocus mutantur, wpisana w kubaturę jednego z pomieszczeń Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, obejmuje dwie korespondujące ze sobą płaszczyzny o identycznych rozmiarach i uzupełniających się kolorach — czerwonym i zielonym.
Pośrodku pozbawionego innych przedmiotów pomieszczenia znajduje się podest, na którym zostały zamontowane pod różnymi kątami jasnoczerwone, amorficzne kształty. Oświetlone, wydają się lekko unosić nad powierzchnią podestu. Rodzą skojarzenia z żywymi, kwitnącymi formami o niezidentyfikowanym rodowodzie i kształcie. Te same formy usytuowane na przeciwległej środkowej ścianie na końcu pomieszczenia — w linii wzroku, nad podestem — lśnią bladozieloną barwą. Są efemeryczne i pozaziemskie.
Dwie jednakowe płaszczyzny, identyczne kształty, dopełniające się kolory… Wydaje się jednak, że natura przekształciła je w różne formy.
Niemiecka artystka, która od ponad 40 lat pracuje ze światłem. W swoich pracach wykorzystuje przede wszystkim materiały fluorescencyjne i promienie UV, aby stworzyć poetycką atmosferę i ukazać „duszę” pomieszczenia. Głównym tematem prac Yvonne Goulbier jest postrzeganie rzeczywistości i jej zmiana. Artystka, działając zazwyczaj w przestrzeni publicznej, odsłania i rekonfiguruje ciemne przestrzenie w blasku barwnych pigmentów.
Twórczość Yvonne Goulbier sytuuje się w obszarze sztuki światła, choć niektórzy badacze twierdzą, że nie jest artystką światła, lecz ciemności. Czerń jest bowiem stanem, z którego mogą wyłaniać się nowe kształty. Zanim pomieszczenia ujawnią swoje opalizujące, nowe życie w blasku barwnych pigmentów, wypełnia je ciemność. Yvonne wykorzystuje światło jako instrument techniczny, a przestrzeń — jako inscenizacyjną zmienną, dzięki czemu architektura i światło pojawiają się w odrębnej formie. Prawdziwy akt twórczy artystki polega zatem na radykalnym usunięciu istniejącej rzeczywistości i stworzeniu nowej — takiej, w której pojawiają się „wewnętrzne obrazy” zrodzone z tęsknoty za innym światem.
Yvonne Goulbier wybiera zazwyczaj pomieszczenia, do których nie dochodzi żadne źródło światła, dzięki czemu dany obiekt, pokryty fluorescencyjną farbą i oświetlony światłem UV, przybiera nieuchwytny kształt. Forma stworzona za pomocą koloru i światła staje się istnieniem koloru, czystą świecącą barwą, świetlnym odniesieniem wobec jego rzeczywistego obrazu. Materiał użyty w procesie twórczym może być zupełnie banalny. Ważne jest, by uwolnić go od oryginalnej, specyficznej „normalności” i — za pomocą wspomnianego światła i koloru — wprowadzić w stan „sztuczności innej rzeczywistości”. Nie bez znaczenia dla Yvonne pozostaje również sama przestrzeń — artystka sumiennie bada strukturę, historię i namacalną aurę pomieszczenia, w którym znajdzie się instalacja. Materiał wyjściowy przestrzeni jest bowiem niezwykle ważny dla późniejszej transformacji.
Yvonne Goulbier urodziła się w 1953 roku w Kaiserslautern, mieszka i pracuje w Hildesheim. W latach 1974—1979 studiowała projektowanie wnętrz. W latach 1980—2011 współpracowała z mężem, rzeźbiarzem Klausem Goulbierem (1951—2011). Wystawiała w renomowanych instytucjach, takich jak Muzeum Folkwang, Centrum Międzynarodowej Sztuki Światła w Unna, Muzeum Sprengla czy Villa Massimo. Została wyróżniona licznymi stypendiami i nagrodami.
Stopka
| Artystka / Artysta | Yvonne Goulbier |
| Wystawa | bivocus mutantur |
| Miejsce | Festiwal Ars Cameralis |
| Czas trwania | 22.10–22.11.2020 |
| Fotografie | Radosław Kaźmierczak; dzięki uprzejmości Faestiwalu Ars Cameralis |
| Strona internetowa | arscameralisfestiwal.pl |
| Indeks | Festiwal Ars Cameralis Yvonne Goulbier |
