„bivocus mutantur” Yvonne Goulbier na festiwalu Ars Cameralis

Instalacja bivocus mutantur, wpisana w kubaturę jednego z pomieszczeń Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, obejmuje dwie korespondujące ze sobą płaszczyzny o identycznych rozmiarach i uzupełniających się kolorach — czerwonym i zielonym.

Pośrodku pozbawionego innych przedmiotów pomieszczenia znajduje się podest, na którym zostały zamontowane pod różnymi kątami jasnoczerwone, amorficzne kształty. Oświetlone, wydają się lekko unosić nad powierzchnią podestu. Rodzą skojarzenia z żywymi, kwitnącymi formami o niezidentyfikowanym rodowodzie i kształcie. Te same formy usytuowane na przeciwległej środkowej ścianie na końcu pomieszczenia — w linii wzroku, nad podestem — lśnią bladozieloną barwą. Są efemeryczne i pozaziemskie.

Dwie jednakowe płaszczyzny, identyczne kształty, dopełniające się kolory… Wydaje się jednak, że natura przekształciła je w różne formy.

Niemiecka artystka, która od ponad 40 lat pracuje ze światłem. W swoich pracach wykorzystuje przede wszystkim materiały fluorescencyjne i promienie UV, aby stworzyć poetycką atmosferę i ukazać „duszę” pomieszczenia. Głównym tematem prac Yvonne Goulbier jest postrzeganie rzeczywistości i jej zmiana. Artystka, działając zazwyczaj w przestrzeni publicznej, odsłania i rekonfiguruje ciemne przestrzenie w blasku barwnych pigmentów.

Twórczość Yvonne Goulbier sytuuje się w obszarze sztuki światła, choć niektórzy badacze twierdzą, że nie jest artystką światła, lecz ciemności. Czerń jest bowiem stanem, z którego mogą wyłaniać się nowe kształty. Zanim pomieszczenia ujawnią swoje opalizujące, nowe życie w blasku barwnych pigmentów, wypełnia je ciemność. Yvonne wykorzystuje światło jako instrument techniczny, a przestrzeń — jako inscenizacyjną zmienną, dzięki czemu architektura i światło pojawiają się w odrębnej formie. Prawdziwy akt twórczy artystki polega zatem na radykalnym usunięciu istniejącej rzeczywistości i stworzeniu nowej — takiej, w której pojawiają się „wewnętrzne obrazy” zrodzone z tęsknoty za innym światem.

Yvonne Goulbier, „bivocus mutantur”, widok wystawy, fot. Radosław Kaźmierczak

Yvonne Goulbier, „bivocus mutantur”, widok wystawy, fot. Radosław Kaźmierczak

Yvonne Goulbier, „bivocus mutantur”, widok wystawy, fot. Radosław Kaźmierczak

Yvonne Goulbier, „bivocus mutantur”, widok wystawy, fot. Radosław Kaźmierczak

Yvonne Goulbier, „bivocus mutantur”, widok wystawy, fot. Radosław Kaźmierczak

Yvonne Goulbier, „bivocus mutantur”, widok wystawy, fot. Radosław Kaźmierczak

Yvonne Goulbier wybiera zazwyczaj pomieszczenia, do których nie dochodzi żadne źródło światła, dzięki czemu dany obiekt, pokryty fluorescencyjną farbą i oświetlony światłem UV, przybiera nieuchwytny kształt. Forma stworzona za pomocą koloru i światła staje się istnieniem koloru, czystą świecącą barwą, świetlnym odniesieniem wobec jego rzeczywistego obrazu. Materiał użyty w procesie twórczym może być zupełnie banalny. Ważne jest, by uwolnić go od oryginalnej, specyficznej „normalności” i — za pomocą wspomnianego światła i koloru — wprowadzić w stan „sztuczności innej rzeczywistości”. Nie bez znaczenia dla Yvonne pozostaje również sama przestrzeń — artystka sumiennie bada strukturę, historię i namacalną aurę pomieszczenia, w którym znajdzie się instalacja. Materiał wyjściowy przestrzeni jest bowiem niezwykle ważny dla późniejszej transformacji.

Yvonne Goulbier urodziła się w 1953 roku w Kaiserslautern, mieszka i pracuje w Hildesheim. W latach 1974—1979 studiowała projektowanie wnętrz. W latach 1980—2011 współpracowała z mężem, rzeźbiarzem Klausem Goulbierem (1951—2011). Wystawiała w renomowanych instytucjach, takich jak Muzeum Folkwang, Centrum Międzynarodowej Sztuki Światła w Unna, Muzeum Sprengla czy Villa Massimo. Została wyróżniona licznymi stypendiami i nagrodami.