„Ars moriendi” w BWA Tarnów

Laura Pawela, Bez tytułu/Szatan, rzeźba, 2012

W myśl powiedzenia Emila Ciorana, że gdyby nie myśl o samobójstwie już dawno by się zabił, wystawa Ars moriendi/Sztuka umierania jest rodzajem medytacji nad przemijaniem, świecką próbą oswajania myśli o śmiertelności. Procesem, w którym artyści i widzowie stają się świadkami własnego przemijania oraz umierania innych.

Andrzej Wasilewski, Pin up fruits, akryl/olej, 2008, dzięki uprzejmości artysty

Ars moriendi, widok wystawy

Zbigniew Libera, Obrzędy intymne, wideo, 1984

Wystawa jest ćwiczeniem się w umieraniu, rozumianym jako ćwiczenie duchowe o anarchistyczny zabarwieniu. Przywoływanie obrazów rozkładu oraz doświadczeń i fantazji skupionych wokół nietrwałości wynika z przeczucia, że społeczeństwo wypierające świadomość choroby, cierpienia i śmierci staje się społeczeństwem żyjącym w iluzji, infantylnym i nieszczęśliwym.

Honorata Martin, Moment, 2015

Sztuka obrazująca starość, chorobę i śmierć może budzić protest. Można jej stawiać zarzut o przekraczanie moralnych granic, gdy odsłania starość czy niedołęstwo bez wiedzy obserwowanego podmiotu. Śmierć w sztuce może być estetycznie wysublimowana. Może być cyniczna. Dotyczyć jednostek lub społeczeństw. Może być dokumentacją, fantazją lub mieszanką obydwu. Może być momentem, może też być procesem. Zaklinaniem i odczarowaniem jednocześnie. Estetycznym opracowaniem procesów i zjawisk, które budzą niesmak czy obrzydzenie, odsłaniającym jednocześnie to, co najbardziej intymne psychologicznie. Wierzymy, że wszystkie te zabiegi przysłużą się przeżyciu i pracy ze świadomości tego, co nieuchronne.

Justyna Górowska, Zabiłeś dla mnie kurę

Paweł Susid, Złe życia kończą się śmiercią, gwasz, 1996

Ars moriendi, widok wystawy

Zuzanna Janin, Portrety trumienne

Ars moriendi, funeralia, dokumenty i obiekty sztuki dawnej z kolekcji Bogdana Steinhoffa