„Akwarium” Magdaleny Beyer

Artystka, kobieta, matka, żona, gospodyni, wojowniczka, uciekinierka – to role, których nie da się pogodzić i też nie sposób od nich się uwolnić. Beyer pokazuje jak tonie zalana codziennością i powinnością. Na to nakłada się doświadczenie pandemii, zamknięcie w czterech ścianach, brak powietrza. Woda, która daje życie, a w nadmiarze je odbiera. Ratunkiem nie jest obecne w pracach poczucie humoru, ale pozwala nabrać dystansu.

Akwarium to także zapis performansu. Dokumentacja obrzędu łączącego unicestwienie i odrodzenie duszy artystki w tym samym momencie. Warto również zwrócić na feministyczny wydźwięk tych prac. Beyer z bolesną szczerością pokazuje świat, którego mężczyźni nie rozumieją, natomiast w bardzo wymowny sposób pozwala im go poczuć.

Magdalena Beyer, „Odejdź”

Magdalena Beyer, „Stopa”

Kupiłam akwarium. Nie chciałam zamykać w nim ryb. Chciałam opowiedzieć o strachu przed zamknięciem, o braku powietrza, o nieprawdziwym pięknie. O chaosie i porządku.

Mam swoje akwarium, w którym się wystawiam do oglądania i w którym się chowam, w którym jestem piękna, w którym jestem brzydka, w którym się duszę, z którego chcę uciec i w którym chcę zostać.

Mam swoje rzeczy… Niektóre płyną ze mną całe życie, inne na szczęście odpływają. Są też takie, które wpadają znienacka i znikają! Czasem woda w moim akwarium jest bardzo mętna… mało widać. Moje akwarium, z którego zawsze chcę wyjść, ale nawet jak wyjdę to tam jestem. Dlaczego?

Magdalena Beyer w przestrzeni swojej pracowni pokazuje 10 intymnych prac, które powstawały jesienią 2021 roku i na wystawie Akwarium będą prezentowane po raz pierwszy. Artystka celowo ulokowała ją w miejscu, gdzie tworzyła prace, aby uchwycić szkatułkowość i warstwy opisywanego przez nie doświadczenia przestrzennego.

widok wystawy „Akwarium”

widok wystawy „Akwarium”

widok wystawy „Akwarium”

Wystawa nie ma kuratora. Artystka zdecydowała się na formę wielogłosu, do którego zaprosiła osoby ze świata sztuki (Zofia Krawiec, Stach Szabłowski, Małgorzata Paszylka-Głaza, Agnieszka Rayzacher), spoza niego (Maciej Łubieński, Tomasz Adamczyk, Michał Sorówka) oraz poprosiła o komentarz najbliższych, siostrę, męża i córkę (Monika Beyer-Wróblewska, Szymon Gutowski, Coco Gutowska). Dzięki temu prace Beyer rezonują w całkowicie innych przestrzeniach interpretacyjnych i nie ulegają łatwym łatkom analitycznym.

Magdalena Beyer, „Latarka”

Magdalena Beyer, „Sadzone”

Artystka przyjmuje rolę akwarystki, ale spektakl, który inscenizuje, ma w sobie ducha dadaistycznego i surrealistycznego. Ten duch to właśnie demon montażu, patron niespodziewanych spotkań oraz ich nieprzewidywalnych rezultatów.
Stach Szabłowski (kurator, krytyk sztuki i publicysta) o pracy Latarka.

Klaustrofobiczny pojemnik akwarium, zamykający żywioł w szkle, to sztucznie wydzielona przestrzeń dla żeńskości, która pragnie wypłynąć na szerokie wody. Porzucić kontrolę i dryfować na falach kreatywności.
Zofia Krawiec (krytyczka sztuki, kuratorka, instagramerka, artystka) o pracy Sadzone.

ale właściwie co?
dadaistyczna zabawa?
wiosenne porządki?
nie.
układ choreograficzny na ciało i obiekty znalezione
Agnieszka Rayzacher (kuratorka, współprowadząca lokal_30 w Warszawie) o pracy Latarka (2).