Do zobaczenia 15.02.2018 3 min

„Adam Myjak. Rzeźba i rysunek” w Galerii BWA Sokół

Redakcja

udostępnij — facebook twitter/x link

pobierz .pdf

Adam Myjak od 1965 roku studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie gdzie w 1971 roku uzyskał dyplom z wyróżnieniem. Rok później rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystym Wydziale, a od 1990 roku jest profesorem i prowadzi pracownię rzeźby w ASP w Warszawie. Jest także kierownikiem Zakładu Rzeźby na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie. Wspólnie z Dyrektorem Teatru Wielkiego-Opery Narodowej Waldemarem Dąbrowskim prowadzi Galerię „Opera” w Teatrze Wielkim. Przez kilkanaście lat był członkiem Rady Programowej Centrum Rzeźby w Orońsku, w tym pięciokrotnie jej przewodniczącym. Trzykrotnie wybierany na podwójne kadencje rektora (1990-1996, 1999-2005, 2012-2020). Wywarł decydujący wpływ na obraz Akademii w latach 90. i początku XXI wieku, dbając tyleż o gospodarstwo, co o tradycję i prestiż Uczelni w trudnych przełomowych czasach. Debiutował wraz z pokoleniem tzw. Nowej figuracji lat 70. w sztuce polskiej. Współtworzył ruch „O poprawę”. W latach 70. był redaktorem artystycznym miesięcznika „Nowy Wyraz”, dzięki czemu jego łamy składają się na wyczerpujący album sztuki tej dekady. Wczesny okres Jego twórczości stał pod znakiem wielkiego cyklu głów o miękkiej, jakby zamglonej fakturze i sennych rysach, monumentalnych niezależnie od ich fizycznych wymiarów. Motyw głowy, jako pola symbolicznych zabiegów, pozostaje aktualny w Jego twórczości, przechodząc, wraz z równie klasycznymi tematami – jak popiersie i Figura – kolejne fazy formalne i stylistyczne. Wśród nich wyodrębnia się okres bardziej zdecydowanego i syntetycznego formowania powierzchni oraz kontrastowania partii matowych i polerowanych bądź łączenia różnych materiałów – jak kamień i brąz, co nastąpiło na przełomie lat 70. i 80. Artysta spędził lata 1979-1981 na stypendium im. Wilhelma Lehmbrucka w Niemczech. W połowie lat 80. nowym cyklem w Jego twórczości stały się kroczące, wydłużone, ażurowe „Figury”. Następujące po sobie kształty i formy wzbogacały kolejno repertuar twórczości, składając się na jej dzisiejsze bogactwo. Zdobywa liczne nagrody w konkursach krajowych i międzynarodowych. Poza rzeźbą, medalierstwem, któremu poświęcał się zwłaszcza na początku swej drogi twórczej, ma w swym dorobku projekty i realizacje monumentalne, podejmowane często z Antonim Januszem Pastwą (ostatnio – kwadryga na Teatrze Wielkim, odsłonięta 3 V 2002). Jest autorem pomnika Homo Homini w Kielcach poświęconego zamachowi na budynki World Trade Center w Nowym Jorku (odsłonięty w 2006 roku). Przewodniczący międzynarodowego Jury w konkursie na pomnik Katastrofy Smoleńskiej. Na swoim koncie ma ponad 100 wystaw indywidualnych, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami. W 2006 roku odbyła się wielka wystawa indywidualna w Warszawie (Zachęta), w czerwcu-sierpniu 2007 roku w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. W styczniu 2012 roku w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie odbyła się retrospektywna wystawa rzeźb z okazji 40-lecia pracy twórczej.