Monika Zawadzki w Galerii Białej

Tytuł wystawy Moniki Zawadzki w Galerii Białej – Dwa wspólne pokoje – odnosi się bezpośrednio do architektury sali wystawowej, która podzielona jest na dwa sąsiadujące pomieszczenia. Na potrzeby wystawy zostały one niejako „zawłaszczone” i zredefiniowane. Przestrzeń galerii, mimo iż pokaźnych rozmiarów, przeobraża się w „przeludnione” dwupokojowe mieszkanie.

Miejsce do życia, w twórczości Zawadzki, nie jest miejscem przyjaznym człowiekowi. Efekt zamknięcia, jest synonimem dehumanizacyjnej „ciasnoty” charakterystycznej dla współczesnej aglomeracji miejskiej. W tak opresyjnej architekturze deformacji ulega nie tylko wizerunek człowieka. Zilustrowana na wystawie „deformacja” jest symbolicznym ujęciem szerszego problemu jakiem jest społeczna tendencja do „formatowania” ludzkiego podmiotu. Dotyczy to wszystkich poziomów ludzkiej egzystencji. W takim otoczeniu dochodzi do atawistycznych relacji międzyludzkich. Żeby lepiej oddać nastrój krańcowych postaw społecznych wynikających z potrzeby dominacji czy wykluczenia Zawadzki powołała archetypiczny język ikoniczny. Naścienne malarstwo (in situ) przedstawiające opresyjne relacje wspólnotowości przenosi nas z powrotem do wspólnej jaskini.