„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią

Mówił o sobie, że jest dokumentalistą, ale traktował tę rolę twórczo. Pokazywał warszawiakom miasto, jakiego na co dzień nie znali. Potrafił tak na nie patrzeć i tak je fotografować, by miało blask. Mimo całej wiedzy o PRL-u poddajemy się magii tych zdjęć.

W 2016 roku przygotowaliśmy wystawę plenerową i album „Sen o Mieście” ze zdjęciami Zbyszka Siemaszki, pokazując jego fotografie architektury i przestrzeni miejskiej, robione z wysoka i w dalekim planie. Tym razem rozszerzamy wybór o fotoreporterskie ujęcia, sceny uliczne, osiedlowe i we wnętrzach – zapis życia codziennego w tamtym czasie. Jerzy Majewski spojrzał na te zdjęcia okiem varsavianisty, przygotowując podpisy.

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

Lata 50. i 60. XX wieku to najciekawszy okres w dorobku Siemaszki. Był wtedy bardzo aktywnym fotoreporterem tygodnika „Stolica”, a jednocześnie dokumentował proces odbudowy Warszawy dla różnych instytucji państwowych.

W tym czasie stolica stopniowo odradzała się z ruin w trudnych warunkach powojennej biedy, narzuconego przez ZSRR systemu politycznego oraz izolacji od państw zachodnich. Siemaszko, urodzony w Wilnie, akowski partyzant, uchodźca, zaczynający nowe życie w nowej Warszawie, znalazł sobie miejsce w tym systemie, by działać jako fotograf i realizować swoje pasje.

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

widok wystawy „Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy” w Domu Spotkań z Historią, fot. Piotr Czyż, dzięki uprzejmości Domu Spotkań z Historią

Nie ograniczał się do wykonywania zdjęć zleconych, poszukiwał ciekawych miejsc i tematów, planów i ujęć. Wchodził z ciężkim sprzętem fotograficznym i statywem na dachy, wyczekując na odpowiednie światło, lub latał samolotem nad Warszawą, żeby sfotografować ją z wysoka, ale również wędrował po ulicach, przyglądając się przechodniom. W takiej roli bowiem występują na ogół ludzie na zdjęciach Siemaszki. Ważnym elementem jego wizji nowoczesnego, dynamicznego miasta były też samochody (widać, że miał do nich słabość) oraz autobusy, tramwaje czy neony na nocnych zdjęciach.

Na wystawie pokazujemy wybór dwustu warszawskich fotografii Siemaszki z tamtych lat, a także kilkaset slajdów i wybrane okładki „Stolicy”. To pierwsza tak obszerna i przekrojowa prezentacja jego twórczości, czerpiąca ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego i Polskiej Agencji Fotografów FORUM.

Chcemy tą wystawą pokazać Zbyszka Siemaszkę – nazywanego często „kronikarzem” powojennej Warszawy – jako artystę miejskiej fotografii dokumentalnej.