Do zobaczenia 13.09.2014 5 min

„You’re Innocent When You Dream” w Galerii Zderzak

Redakcja

udostępnij — facebook twitter/x link

pobierz .pdf

Anna Ostoya, z cyklu „Prezentacje 3”, 2003

Bardzo nieszczęśliwa dziewczyna marzy o samobójstwie. W marzeniach popełnia je raz za pomocą ostrego kawałka szkła, raz za pomocą bandaża, raz za pomocą czekana. Ale okruch szkła zmienia się w purpurowy kwiat, bandaż w zielonego węża, a czekan w mechatą gąsienicę, która przebierając licznymi odnóżami zbliża się do jej ust.

Anna Ostoya, z cyklu „Prezentacje 3”, 2003

Na desperatkę spogląda ze zdumieniem zając-drapieżca. Obraca ku niej głowę, jest czerwononiebieski i pochodzi z marzeń kogoś innego – doświadczonego hodowcy zwierząt. „Ach, litości! Co za przemiany!”.

Niektórzy z marzycieli widzą swoje marzenia tuż przed sobą, jak przedmioty realne. Pani w wieku średnim marzy o nowej łazience i niesie na dłoni jej wyraźny, maleńki obraz. Czterej chłopcy bawią się marzeniami, układając przestrzenny model wielkiego dworca. Stara dama marzy o tym, gdy była dziewczynką i doświadczała pierwszych, niejasnych wrażeń erotycznych. Widzi je w postaci królików skaczących na krzesła w salonie i szalenie ją to bawi.

Monika Szwed, z cyklu „Innocent Homes”, 2006

Młody malarz, który dopiero zaczyna wspaniałą karierę, marzy o stubarwnych zachodach słońca i jasnych porankach, o mocnej kawie, wonnym papierosie, kieliszku wina i paczce nowych kredek.

Stary malarz marzy o kluczach do wszystkich ludzkich snów. Tyle lat ich szukał. Kiedy mocno zaciska powieki, a potem prędko je otwiera, przez moment widzi je dotykalnie – na tle nieba, koło studni, w ogródku na tyłach ceglanego domu.

Tomasz Ciecierski, z cyklu „Brudnopisy”, 1974

Jego szkic do Tryptyku weneckiego, marzenie nad marzeniami, otwiera wystawę, której tytuł zaczerpnęliśmy z ballady Waitsa.

Ryszard Grzyb,”Kot plamiasty”, cykl „Puszcza”, 2006

„You’re Innocent When You Dream”, widok na wystawę

You’re Innocent When You Dream to wystawa awangardowa, złożona z czystych kolorów, o nadzwyczaj delikatnej substancji. Jest to „wystawa z kluczem”, tak jak piosenka, która jej towarzyszy, jest rozmową poety z drugą osobą, zwierzeniem w tajemnicy. Autor wystawy sądzi, że współcześni Polacy przestali marzyć. Wystawa i piosenka mają im w tym pomóc.