„Wielcy Niewidzialni” Ryszarda Grzyba w Galerii Arttrakt

Jedną z myśli przewodnich twórczości Ryszarda Grzyba, jest ta mówiąca, że w sztuce trzeba się wciąż zaskakiwać. Ryszard Grzyb, którego twórczość wyrosła z tradycji ekspresjonizmu lat 80, nadal tworzy kompozycje malarskie, które emanują intensywną energią, feerią barw, odważnymi zestawieniami kolorystycznymi i wyrazistym rysunkiem.

Ryszard Grzyb w swoim malarstwie wciąż jednak poszukuje, sam siebie zaciekawia. Stawia na prostotę, ale niech nie zmyli nas naiwny z pozoru rysunek pierwotnego zwierza, czy piktogramy, przypominające pradawne pisma, bo tak na prawdę zostajemy wtajemniczeni do świata dostępnego tylko artystom – na co wskazuje sam tytuł wystawy Wielcy Niewidzialni – jest więc w tym coś mistycznego i nobilitującego zarazem. Ryszard Grzyb zdaje się zgodnie z swoim mottem zaskakiwać siebie i odbiorców. W nowym cyklu oddaje cześć tytułowym Wielkim-Nieobecnym – opiekuńczym duchom, duszom wielkich artystów, poetów, przodków. Prace tworzone w ostatnich latach silnie inspirowane są szamańską obrzędowością. Znaki, ideogramy, symbole artysta zestawia z wielowarstwowym, dekoracyjnym tłem, które tworzą ornamentalne wzory – sprawia to wrażenie głębi i trójwymiarowości. Ryszard Grzyb wprowadza nas w ten artystyczny spektakl, gdzie prosty, uniwersalny przekaz, ubrany w feerię kolorów pulsuje w takt szamańskich rytmów.

Ryszard Grzyb, „Wielcy Niewidzialni”, fragment wystawy

Ryszard Grzyb, „Wielcy Niewidzialni”, widok wystawy

Ryszard Grzyb, „Wielcy Niewidzialni”, fragment wystawy

Ryszard Grzyb, „Wielcy Niewidzialni”, widok wystawy

Ryszard Grzyb, „Wielcy Niewidzialni”, widok wystawy

Ryszard Grzyb, „Wielcy Niewidzialni”, fragment wystawy

Ryszard Grzyb (ur. 1956 r. w Sosnowcu) – Sstudiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, w pracowni prof. Zbigniewa Karpińskiego (1976–1979) oraz na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1979–1981). Dyplom uzyskał w pracowni prof. Rajmunda Ziemskiego. W latach 1982– 1992 był członkiem Gruppy, z którą wystawiał i uczestniczył w jej akcjach. Był też współzałożycielem i wydawcą pisma Gruppy – „Oj dobrze już”. Od połowy lat osiemdziesiątych odbył kilka podróży artystycznych: w maju i czerwcu 1986 razem z Ryszardem Woźniakiem przebywał na stypendium w Berlinie Zachodnim, w latach 1990–1991 w Kolonii na zaproszenie Rafała Jablonki, w 1995 ponownie w Niemczech na stypendium w Lamspringe, a w 1996 w Saignon na zaproszenie Kamili Regent i Pierre’a Jaccauda. Jego obrazy znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Poznaniu, Galerii Zachęta, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu. W Muzeach Okręgowych w Katowicach, Bytomiu, Toruniu, Bydgoszczy, Olsztynie, Fundacja Rodziny Staraków, Muzeum Jerke w Niemczech, w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą. Równolegle do malarstwa uprawia twórczość poetycką, zadebiutował jeszcze w okresie studiów we Wrocławiu. Swoje teksty publikował w „Nowym Wyrazie” (1980, 1981), „Miesięczniku Literackim” (1981), w piśmie „Oj dobrze już˝”, w publikacji Sztuka Najnowsza. Co słychać, pod red. M. Sitkowskiej (Warszawa 1989), i Young Poets of a New Poland, (London 1993) oraz w piśmie artystycznym „Tytuł roboczy”, (2004) w „Twórczości” (2015, 2016). Jego „Zdania Napowietrzne” zostały wydane przez Świat Literacki (2005). Ja chrząszcz, wybór wierszy, Fundacja na rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza (2020). W 2004 rozpoczął multimedialny projekt Zdania napowietrzne, w ramach którego kolekcjonuje krótkie sentencje poetyckie, „absurdalne haiku”, jak mówi, i umieszcza je w kontekście zupełnie obcym poetyckim eksperymentom – na billboardach, pocztówkach, ołówkach, kubkach, zmienia je w neony, tabliczki informacyjne. Poprzez zawłaszczenie przestrzeni przeznaczonej dla innego rodzaju komunikatów, artysta wzmacnia siłę ich przekazu, wywołując swego rodzaju suspens. Laureat Nagrody im. Jana Cybisa za 2010.