„W sercu kraju”, Muzeum Sztuki Nowoczesnej / making of

Już we wtorek 14.05.2013 otwarcie wystawy W sercu kraju w stołecznym Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Zapraszamy na relacje fotograficzne i pierwsze komentarze.

Wystawa W sercu kraju jest pierwszą tak obszerną prezentacją międzynarodowej kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. W stosunkowo krótkim czasie – Muzeum zostało założone w 2005 roku – instytucja pozyskała blisko 200 dzieł. Są to przede wszystkim zakupy zrealizowane w ramach programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Międzynarodowe kolekcje sztuki współczesnej” oraz dary i depozyty artystów, osób prywatnych, w tym darczyńców Towarzystwa Przyjaciół Muzeum, oraz firm. Wiele z prac zgromadzonych w kolekcji powstało na zamówienie Muzeum, podczas realizowanych przez tę instytucję wystaw i projektów publicznych. Na zbiory Muzeum składają się także archiwa artystyczne oraz liczący kilkaset tytułów zbiór filmów artystów dostępny online pod szyldem Filmoteka Muzeum.

Wystawa W sercu kraju jest największym z dotychczasowych projektów wystawienniczych Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Odzwierciedla skalę i rozmach projektu instytucjonalnego, jakim jest Muzeum. Na wystawie zaprezentowanych zostało ponad 150 prac z kolekcji Muzeum. Budują one kilka przecinających się osi tematycznych, takich jak globalizacja historii sztuki, związki między miastem a współczesną produkcją artystyczną, emancypacyjne narracje w sztuce, problematyka (konstruowania) pamięci i historii, język i etyka nowoczesności, społeczne zaangażowanie artystów, a także – temat rzadko podejmowany na wystawach sztuki współczesnej – manifestacje duchowości. Tytuł wystawy zaczerpnięty został z delirycznej powieści Johna M. Coetzee’ego, gdzie „serce kraju” jest dziurą, pustką, trudnym do zaspokojenia fantazmatem fizycznego spełnienia i dojrzewania (tożsamości, ciała, identyfikacji ze wspólnotą). W kontekście Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie tytuł ten odnosi się w dużej mierze do planowanej lokalizacji tej instytucji – placu Defilad, niegościnnej „wyrwy” w centrum stolicy, jak i do modernizacyjnych tęsknot, których artyści i instytucje sztuki stają się często moralnymi zakładnikami.