„Uśpione trajektorie” Alicji Bielawskiej w BWA Katowice

Rzeźby Alicji Bielawskiej zwijają się i rozprostowują. Z jednej strony wyznaczają kształty po wygasłych aktywnościach, kumulując przeszły ruch, okrążenia, slalomy, falowania i zakręty. Z drugiej, zawierają w sobie potencjał nowych przemieszczeń.

Artystka myśli o nich jak o zbiorze, składającym się na rodzaj alfabetu, w ramach którego poprzez prywatne choreografie, można dowolnie łączyć poszczególne formy i tworzyć tym samym nowe znaczenia. Przestrzeń jest w tym kontekście archiwum linii wyznaczonych przez ruchy odbiorów. Kalkulujące, racjonalne, zdystansowane oko, ćwiczone przez naukę, jako narzędzie obiektywnego poznania, wraca do ciała, by razem z rzeźbami tworzyć chwilowe, pełne afektów, połączenia.

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Obiekty odbijają trajektorie ruchu odbiorców: wygięcia, pochylenia, unoszenie głowy, przesuwanie się, wycofywanie i zwalnianie kroku. Dynamika inicjowana przez kolejne podpórki, osie, parawany, obręcze, chorągiewki, drążki, liny składa się na traktat o grawitacji, w którym ciążenie tkanin, opadających i wywijających się na drugą stronę jest wyrazem fascynacji spadaniem ku ziemi, w materię. Zmienne relacje między obiektami poruszanymi prądami powietrza, wzbudzanymi przez ciała odbiorców, powodują, że wystawa nie ma stałych punktów, kołysze się i rozlewa.

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska, „Uśpione trajektorie”, widok wystawy, fot. Barbara Kubska

Alicja Bielawska — ur. 1980 r. w Warszawie. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (2005) i sztuk pięknych na Gerrit Rietveld Academie w Amsterdamie (2009). W 2018 rozpoczęła studia pod kierunkiem prof. Katarzyny Józefowicz na Międzywydziałowych Środowiskowych Studiach Doktoranckich na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Tworzy rzeźby i rysunki. Jej prace koncentrują się wokół materialnej sfery codzienności i relacji pomiędzy przedmiotami, wnętrzami, a wspomnieniami. Używa takich materiałów jak tkaniny, metal, drewno, ceramika. W swoich pracach dotyka względności naszej percepcji i roli pamięci. Do swoich prac wprowadza również elementy choreografii i performansu. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012), Startstipendium Mondriaan Fonds (2012/13), Młodej Polski (2014). Odbyła rezydencje artystyczne w Academie Schloss Solitude w Stuttgarcie (2014-2015) i w Nida Art Colony (2016). W 2015 roku nominowana była do nagrody SPOJRZENIA 2015 — Nagroda Deutsche Bank, współorganizowanej przez Zachętę — Narodową Galerię Sztuki w Warszawie, a w 2016 roku do nagrody Paszporty Polityki w kategorii sztuki wizualne. Mieszka i pracuje w Warszawie.