„Tyle kilometrów, parę słów” Amola K Patila w Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej

Wystawa Tyle kilometrów, parę słów prezentuje wczesne prace Amola K Patila, w których kształtuje się jego wyjątkowy język artystyczny. Szczególną rolę w życiu Patila odegrały w tamtym okresie niezwykła postać ojca artysty – Kishana – wędrownego dramaturga, oraz jego dziadka – Gunija – pieśniarza. Wywodzący się ze społeczności dalickiej Gunij i Kishanstawiali, każdy na swój sposób, opór niesprawiedliwościom i wykluczeniu. Odkryte przez Amola rzeczy po przedwcześnie zmarłym ojcu zawierały dyktafon z nagraniami wypowiedzi najemnych robotników, szkice scenariuszy, a także teksty Gunija.

Amol K Patil, „Przytułek dla martwych obiektów”, 2013, kadr z wideo

Amol K Patil, „Jenthy”, 2017, kadr z wideo

Tradycja powady, żywa w Indiach do dziś, polega na śpiewie, bliskim rapowanej narracji, pełnym gniewu wobec systemu kastowego oraz odniesień do B.R. Ambedkara, twórcy indyjskiej konstytucji i czołowego myśliciela dalickiej społeczności. Ich dynamika i zaangażowanie ideowe stały się dla Amola K Patila punktem wyjścia do wykorzystywania podwójnego dziedzictwa: prywatnego i publicznego. Artysta interpretuje archiwum ojca i na własnych warunkach zgłębia uprawianą przez niego estetykę niezgody – poprzez mikroopowieści i osobiste gesty.

Amol K Patil, „Tyle kilometrów, parę słów”, widok wystawy. Z lewej strony „Cień blasku”, 2024, z prawej strony „Przytułek dla martwych obiektów”, 2013, fot. Alina Żemojdzin

Amol K Patil, „Tyle kilometrów, parę słów”, widok wystawy. Z lewej strony „Tyle kilometrów, parę słów”, 2016, z prawej strony „Imitacja”, 2012, fot. Alina Żemojdzin

Amol K Patil, „Kto jest zaproszony do miasta”, 2016, widok wystawy „Tyle kilometrów, parę słów”, fot. Alina Żemojdzin

Amol K Patil, „Cień blasku”, 2024, widok wystawy „Tyle kilometrów, parę słów”, fot. Alina Żemojdzin

Tytuł wystawy został zaczerpnięty z jednej z prac Amola K Patila, w której pojawiają się motywy migracji i fragmentarycznego języka – słów urwanych, przerwanych, rozsianych. Odnosi się zarówno do fizycznej rozłąki, jak i do symbolicznych kilometrów dzielących pokolenia, klasy społeczne oraz sposoby opowiadania historii. Dla Patila system kastowy to nie tylko temat historyczny, lecz także wciąż powracająca forma przemocy, która kształtuje jednostkowe doświadczenia i zbiorową pamięć. Prace te są próbą odzyskiwania głosu przez osoby wykluczone i stawiania oporu tej przemocy. Artysta ukazuje systemowe działanie opresji: poprzez instytucje, także poprzez język, pamięć, milczenie i ciało.