„Trzeci człowiek” Mateusza Pęka w Kolonii Artystów

Mateusz Pęk operując właściwym sobie zestawem form np. roleta okienna, fotel biurowy, portal czy gra społecznościowa buduje napięcie między jakościami takimi jak ludzkie-mechaniczne, namacalne-wirtualne, organiczne-sztuczne.

Mateusz Pęk, artefakt relacyjny, performans choreograficzny, Kolonia, luty 2016

Wystawa Trzeci człowiek rozgrywa się między dwiema koncepcjami: ludzką, relacyjną nakreśloną przez Nicolasa Bourriauda a technologiczną, czyniącą m.in. technologie komunikacyjne aktywnym aktorem-sieci (Bruno Latour).

Mateusz Pęk, artefakt relacyjny, widok wystawy, 2016

Najnowsza praca artysty bazuje na performansie choreograficznym wykonanym wraz z grupą studentów na placu katedralnym w Kolonii miesiąc po dramatycznym Sylwestrze gdzie doszło do napaści na tle seksualnym. Performance jest jedynie osnową na której osi artysta wraz ze studentami rozbudowuje wątek form i znaczeń. Posługując się teorią aktora-sieci Bruno Latoura (w których poszczególne artefakty nie mają znaczenia w sensie estetycznym, lecz we wzajemnym oddziaływaniu na siebie) artysta konstruuje koncepcję „artefaktu relacyjnego”. Posługując się siecią linków, facebookiem jak i realnym działaniem z grupą studentów wykazuje, że poszczególne artefakty „są zdarzeniami  niemożliwymi do zrozumienia w oderwaniu od sieci”.^[1]

Mateusz Pęk, trzeci człowiek, widok wystawy, 2016

Kolejna instalacja to Trzeci człowiek. Bazuje ona na zapisie występu DJ-skiego z internetowego cyklu „Boiler Room”. Multiplikacja obrazu potęguje doznanie stałego repertuaru mimiki i gestów towarzyszących atmosferze towarzyskości, stawiając pytanie o performatykę ciała podporządkowanego oglądowi. Multiplikacja przypomina również o nieustannym procesie produkcji dokonującym się nawet w tzw. czasie wolnym. Manifestacyjna „dobra zabawa” nabiera wartości marketingowej, co zostało dodatkowo podkreślone poprzez ekspozycję instalacji w witrynie okiennej.

Forma instalacji bazuje na koncepcji „rzeźby jako struktury” oraz „rzeźby jako miejsca”. Obydwa założenia nie ograniczają przestrzeni ekspozycyjnej dzieła, przeciwnie otwierają ją w sposób totalny. Ten fakt obrazuje również nieograniczony zasięg sceny muzycznej, jak i zachowań performatywnych sygnujących jej jakość.

Mateusz Pęk, Anonimowi dłużnicy, 2016, widok wystawy

Na instalację Anonimowi dłużnicy składają się fotele biurowe, rzeźbiarsko modelowane przez Mateusz Pęka od 2009 roku. Przez ten czas w zależności od kontekstu i miejsca ekspozycji obiekty zmieniały swoją funkcję i znaczenie. Instalacja metaforycznie obrazuje relacje w społecznościach ukierunkowanych politycznie i ekonomicznie, wskazuje na jednostkę unieruchomioną pomiędzy ideową apatią a bezrefleksyjną konsumpcją. Te procesualne obiekty dodatkowo wskazują na manualną aktywność artysty, na potrzebę kontaktu z formą, jej namacalnego kształtowania.

^{[1] Graham Harman, Książę sieci. Bruno Latour i metafizyka, wyd. Kronos, Warszawa 2016, s. 108.}