„Tresura nonsensu” Kuby Mozolewskiego w Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy

Tworzenie fotografii przez artystę to proces, który obejmuje kreowanie całej kompozycji i instalacji. Efekt końcowy w postaci zdjęcia przedstawia pełne barw i kształtów abstrakcyjne światy, ukazujące jego indywidualne spojrzenie. Kuba Mozolewski kompulsywnie klei plastelinowe figurki, tworzy je automatycznie i podświadomie. Jego prace są nieprzewidywalne, mają abstrakcyjny wymiar.

„Na wystawie staram się pokazać swoisty teatr światła, kształtu i koloru. Kompozycje fotograficzne zanurzone są w abstrakcji, inspirowane poniekąd omamami hipnagogicznymi, czyli halucynacjami sennymi z pogranicza snu i jawy. Podobnie jest też z formami rzeźbiarskimi / kukiełkami, które tworzę na potrzeby zdjęć, błądzą między tym, co znajome i obce, naturalne i wymyślone, tworząc szereg możliwych interpretacji i odniesień. Jedną z inspiracji w tworzeniu tych kompozycji była polska scena teatru lalkowego lat 50. i 60. XIX wieku – obdarta jednakże z narracyjnych i fabularnych wątków. Zaprezentuję również formy rzeźbiarskie wykorzystywane do tworzenia abstrakcyjnych kadrów.”
Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski, „Tresura nonsensu”, widok wystawy, fot. Kuba Mozolewski

Kuba Mozolewski – rocznik 91’. Mieszka i pracuje w Warszawie, gdzie ukończył wydział Sztuki Mediów ASP w Warszawie. Zajmuje się fotografią, rysunkiem i instalacją. Rozwija własny język wypowiedzi abstrakcyjnej, tworząc pełne szczegółów kompozycje z pogranicza poznanego i obcego. Interesuje go forma i kolor, w których szuka nowych, nie znanych mu sieci połączeń wypływających z podświadomości. Uwielbia inspirować się hipnagogiami oraz wizjami sennymi.