„Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego” Andrzeja Paruzela w MCSW „Elektrownia”

Wystawa Andrzeja Paruzela Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego przygotowana dla radomskiej Elektrowni po raz pierwszy ujmuje kilkudziesięcioletnią twórczość artysty w ramy klasycznej retrospektywy, pokazując kolejne jej etapy na tle innych zjawisk w sztuce polskiej i powszechnej tego czasu.

Pokaz podkreśla szereg cech szczególnych postawy Paruzela, przejawiających się w cennej z dzisiejszej perspektywy praktyce artystycznej, m.in. przykład polskiego sytuacjonisty, tworzenie fikcyjnych historii, sztuka i życie jako egzystencjalny performance, artystyczne korespondencje.

Tytuł wystawy zaczerpnięty został z jednego z wykładów artysty jako przykład licznych relacji Paruzela (rzeczywistych bądź zaocznych) z innymi artystami i z historią sztuki.

Wystawa jednocześnie dokumentuje poprzez postać artysty kilka istotnych wątków polskiej sztuki, m.in. działania wyrosłe z filmowego środowiska łódzkiego, środowiska niezależne lat 80. (przede wszystkim działalność Biura Soczewka, „samizdaty” Biura), dziedzictwo sztuki konceptualnej, działania animatorskie przełomu lat 80. i 90. XX w. (wydawnictwo Hotel Sztuki, Muzeum Artystów). Wiele prac Andrzeja Paruzela zostanie po raz pierwszy pokazane szerokiej publiczności. Z wcześniejszych pokazów były znane jedynie nielicznym odbiorcom.

Wystawa wpisuje się w szereg działań polskich instytucji sztuki, które na przestrzeni ostatnich dwóch dekad przepisują historię sztuki i przywracają pamięć polskiej sztuki lat 70. i 80., porządkując ówczesne postawy i praktyki artystyczne z dzisiejszej perspektywy i przy użyciu współczesnych narzędzi metodologicznych.

3 lipca 1930, Władyslaw Strzemiński i Katarzyna Kobro z grupą uczennic Szkoły Przemysłowo-Handlowej w Koluszkach, wśród uczennic Wanda Chmielewska-Solarek

Codzienne zajęcia Biura, 1988-1989

Andrzej Paruzel, „Trójkąt”, 1977, video-fotografia, 18 x 22 cm, odbitka żelatynowo-srebrowa, vintage, sygnowana, edycja 810

Andrzej Paruzel, „Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego”, widok wystawy

Andrzej Paruzel, „Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego”, widok wystawy

Andrzej Paruzel, „Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego”, widok wystawy

Andrzej Paruzel, „Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego”, widok wystawy

Andrzej Paruzel, „Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego”, widok wystawy

Andrzej Paruzel, „Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego”, widok wystawy

ANDRZEJ PARUZEL. Urodzony w 1951 r. w Szczecinie, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego (magister nauk o ziemi) oraz Wydziału Operatorskiego i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Mieszka i pracuje w Warszawie. Twórca instalacji wideo, filmów, fotografii eksperymentalnej oraz obiektów, performer i kurator.

W sklepie

Wystawę Anki Leśniak „patRIOTki” w MCSW „Elektrownia” recenzuje Zofia Krawiec

W latach 70. XX w. uczestniczył w ruchu polskiej neoawangardy filmowej. Członek Warsztatu Formy Filmowej oraz współzałożyciel Zespołu T. Animator „Realizacji Koluszki”, projektu o charakterze artystyczno-społecznym i badawczym, dotyczącym działalności Władysława Strzemińskiego i Katarzyny Kobro w Koluszkach w latach 1926–1931. Założyciel Biura Przewodników po Sztuce i Kulturze (w którego ramach powstał szereg realizacji w przestrzeni publicznej), a także Hotelu Sztuki, który był galerią, wydawnictwem i stowarzyszeniem w Łodzi. W latach 80. i 90. realizował swoje działania i projekcje w przestrzeni publicznej, a także zrealizował kilka wystaw w wielu ośrodkach w Europie, m.in. w Słowackiej Galerii Narodowej w Bratysławie, Kunstwerke w Berlinie, Hotel de Ville w Brukseli.

Przez ostatnie 40 lat pokazy wideo i innych prac były realizowane m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej Miasta Paryża, gdzie reprezentował Polskę na Biennale Młodych. Uczestniczył także w dużych wystawach sztuki polskiej i europejskiej, m.in. w Centre Pompidou w Paryżu, Stedelijk Museum i Galerii de Appel w Amsterdamie, Tate Gallery w Londynie. Był uczestnikiem pierwszych festiwali wideo w Hadze, Bilbao i wielu innych. Prezentował swoje filmowe realizacje w ramach cyklu Pionierzy Polskiego Wideo w Polsce, USA, Kanadzie, Niemczech, Wielkiej Brytanii. Wykładał gościnnie w uczelniach artystycznych w Łodzi, Paryżu, Poznaniu, Toruniu i Lublinie. Był stypendystą m.in. Ministerstw Kultury Polski i Francji.

Prace w zbiorach m.in. Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (filmoteka), Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Kinematografii w Łodzi, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Worcester Art Museum (USA), oraz w prywatnych kolekcjach w Polsce i za granicą.