„Światło” Piotra Kołakowskiego w Pawilonie Sztuki

Piotr Kołakowski, Bez tytułu, 2015

Czarno-białe prace Piotra Kołakowskiego, głównie litografie i fotografie, skupiają się wokół kondycji współczesnego człowieka oraz otoczenia, w którym żyje. Do wykreowania obrazu świata Kołakowski używa metafory. Jego projekty oscylują wokół pojęć końca, samotności, bezradności, melancholii, utraconego raju, ludzkiej natury i zwierzęcości. Artysta do konkursu Artystyczna Podróż Hestii zgłosił swój cykl 5 litografii pt. Short Story About Love i znalazł się dzięki niemu w gronie finalistów. To jego opowieść o bardzo intymnej i nierozerwalnej więzi z innym żywym stworzeniem. Artyście w poszukiwaniu czegoś doskonałego, czystego i naturalnego, najpiękniejszy wydał się kontakt człowieka ze zwierzęciem. Homo sapiens to gatunek, który utracił raj. Cykl Short Story About Love jest wyrazem tęsknoty artysty za hedonistycznym życiem, w oderwaniu od szarej rzeczywistości, w poczucia wolności i beztroski.

Piotr Kołakowski, Światło, widok wystawy

Piotr Kołakowski, Światło, widok wystawy

Piotr Kołakowski, Światło, widok wystawy

Projekt, który Kołakowski pokazuje na wystawie Światło w Pawilonie Sztuki, jest próbą zarejestrowania zmiennej struktury powierzchni Ziemi. Każde wybrane miejsce, wycięty fragment planety opisany jest dokładnym położeniem geograficznym. Cykl litografii powstał z potrzeby zarejestrowania aktualnego wyglądu Ziemi, zachowania jej obecnego stanu, niezwykłej struktury, żywej materii zanim zostanie zburzona. Artysta podejmuje utopijną próba stworzenia nowego atlasu, który przybiera abstrakcyjną formę gry cieni. Światło w kolażach Piotra Kołakowskiego wydobywa się z łączeń, tworząc linie określające nowe podziały na mapach. Dzięki zróżnicowaniu poziomu odbicia światła na płaszczyźnie obrazu, poziomy szarości dają nam odczucie przestrzenności, a sam kolor odkrywa przed nami zwielokrotnione możliwości interpretacji barwy. Światło porządkuję szarość kolaży Kołakowskiego. Zespala ze sobą poszczególne elementy tworząc spójny obraz nowego układu przestrzeni stworzonego przez artystę. Miejscami powierzchnia pracy zaczyna przypominać gwieździste niebo.

Piotr Kołakowski, Bez tytułu, 2015