SVIT w Pradze

Chociaż tytuły mają krótkie życie i już po chwili stają się tatuażami na ramieniu instytucji sztuki, których nie ma powodu ani usuwać, ani przedstawiać, nazwa SVIT stanowi echo pragnienia, by ciągle podtrzymywać intensywność teraźniejszości. Ta galeria ma być małą instytucją dla projektów artystycznych i kuratorskich, a nie efemerycznych wystaw; przeciwnie: ma być punktem, gdzie przecinają się obie perspektywy.

Habima Fuchs, „Robe of Eyes / Unfolding Journey / Tree of Life”, 2013

Jiří Kovanda, Untitled, 2013; Andrew Gilbert, “Good Morning Andrew – your Coffee is ready!”, 2013

Galeria nie ma ambicji ukazywania całej współczesnej sceny sztuki. Artyści prezentowani są w galerii nie ze względu na swoją pozycję czy kierunek w sztuce, dzięki czemu mogliby uzupełnić lukę w zbiorze galerii. Nie ma zamykać się w kategorii, kierunku, generacji czy szkole.

Jiří Kovanda, Untitled, 2013; Markus Selg: „Wächterin”, 2003; Marek Meduna, „ckýsoudpoprvévhisto”, 2013

SVIT – widok ogólny

Monika Zawadzki, Lenka Vítková, Habima Fuchs, Andrew Gilbert

A. Gilbert, „Im Dying for a Pineapple Juice…”, 2002; H. Fuchs: Transformation (Abandon), 2012; L. Vítková, Untitled, 2012-13; M. Selg, „Raffer”, 2001

Dzięki swojemu podstawowemu dialektycznemu podejściu, by jednocześnie reprezentować i wspierać artystę oraz tworzyć opinie, mimo że nie oparła się konieczności hybrydycznego funkcjonowania od lat 90., SVIT ma swój stały punkt, zespalający heterogeniczne elementy prywatnej i komercyjnej galerii z galerią jako manifestacją myśli. SVIT od początku skupiał się na łączeniu krajowej i międzynarodowej sceny dzięki obojgu swoim przedstawicielom  – Zuzanie Blochovej i Michalowi Mánkowi. W wyniku ich nastawienia galeria tworzy wspólnotę artystów unoszącą się ponad użytkową funkcją i pozwala jej przemówić sensownie w przestrzeni publicznej.

M. Medun, „Second Motive”, Jasanský – Polák, „Jan Merta”, 2009

Habima Fuchs, „Bird”, 2013