„Skład broni” Karoliny Babińskiej w Galerii Skala

Karolina Babińska jest autorką epizodycznych instalacji site-specific. Tym razem odwołuje się do dawnej funkcji miejsca, w którym znajduje się galeria SKALA i redakcja „Czasu Kultury” – kiedyś mieścił się tam zakład rusznikarski i sklep myśliwski. Zderzenie charakteru działalności, która toczy się tu obecnie, z jego przeszłością oraz sytuacja walki polskich kobiet stały się bodźcem do namysłu nad znaczeniem tytułowego związku frazeologicznego. Jego wewnętrzne napięcia skłaniają artystkę do rozważań o ukrytej przemocy i o związanej z nią bezsilności.

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Babińska konstruuje opowieść, na którą składają się prace w formie pojedynczych znaków, spostrzeżeń, budujących opis pewnego krajobrazu. Tytułowy SKŁAD BRONI pozwala jej objąć skojarzenia takie jak opór, atak, bierność. Składanie broni może oznaczać jej magazynowanie ale też poddanie się, rezygnację. Babińska jednak proponuje literalnie: analizę jej składu. Próbę jej rozpracowania, rozgryzienia, rozebrania na czynniki pierwsze, co pomaga w jej oswojeniu i przywraca poczucie kontroli. Znajomość podstawowych elementów danej sytuacji, w tym wypadku stanu zagrożenia, otwiera możliwość przearanżowania owych składników tak by stały się rzeczywistym narzędziem samoobrony wobec opresji. Uruchamia potencjał zmiany.

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy, fot. Karolina Babińska

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy, fot. Karolina Babińska

Karolina Babińska, „Skład broni”, widok wystawy, fot. Karolina Babińska

Artystka rozdziela wypowiedź na dwie przeciwstawne przestrzenie. Pomieszczenie galerii jest poświęcone refleksji nad językiem. Wskazuje na to, że to język widzialny, symboliczny, polityczny, język interfejsu, jest formą opresji, w momencie gdy pozostaje nierozpoznany lub nieprzechwycony. Należy się mu przyjrzeć by zdefiniować przeoczaną przemoc i manipulację. Pod galerią zaś umieszcza prace związane już bezpośrednio z przemocą. W świetle i porządku dochodzi do jej rozbrojenia, w mroku ma jednak pełną swobodę obecności.

Jagna Domżalska